Ik doe niets liever dan naar concerten gaan. Natuurlijk, een CD luisteren, een youtube filmpje bekijken of een live-stream volgen is ook bijzonder. Maar er gaat niks boven het zien en voelen van muzikanten die voor je staan. Die hun verhaal met jou willen delen.
Muzikanten die opgaan in hun spel. Die je meenemen naar de onbeschrijfelijke wereld van de klank.
Maar in deze Corona tijd is alles toch een beetje anders.
Want gezellig met elkaar in een ruimte zijn is lastig.
Het is vandaag de eerste keer dat ik naar een concert ga tijdens de pandemie.
In moet in een kerk in het centrum van Voorburg zijn.
Het Mantangi Kwartet gaat daar een moderne compositie spelen. Nou ja, modern. Het is een compositie van Simeon ten Holt, de bekende ‘Canto Ostinato’, geschreven tussen 1973 en 1976.
Ik moet denken aan mijn eerste compositieleraar in Broek op Langedijk. Die vertelde mij trots dat hij Simeon ten Holt heeft gekend.
Helaas weet ik niets meer van de details omdat ik op dat moment geen idee had van de grote van deze componist.
Dit stuk, Canto Ostinato is eigenlijk geschreven voor vier piano’s. Maar het Mantangi Kwartet heeft een bewerking gemaakt voor strijkkwartet.
Ik heb hen eens deze bewerking horen spelen op de radio en was toen meteen verkocht. Zo’n mooi geluid wat ze met elkaar maken.
Ze zijn een samenwerking aangegaan met een dansgroep. Hoe dat precies zit weet ik niet, maar ik ben benieuwd.
Als ik bij de kerk aankom staan er twee grote rijen. Even schrik ik. Hoe kom ik hier ooit veilig naar binnen. Maar gelukkig houden de mensen wel goed afstand tot elkaar.
Eén voor één mogen we naar binnen. Er staan twee mensen bij de deur die het geheel in goede banen leiden.
Als ik binnen ben zie ik dat het ensemble al op het podium zit.
Ik word door een man naar een plek achter een pilaar gebracht. Ik kijk de man vreemd aan. Zo kan ik de musici toch niet zien?
Ik vraag hem om een andere plek.
Nu kijkt hij mij vreemd aan. Dat wordt een moeilijke klus, zie ik hem denken. Hij kijkt naar de achterkant van de zaal, zou daar nog een plaatsje over zijn?
Er moet natuurlijk wel genoeg ruimte zijn tussen de plekken.
Maar gelukkig. Er is een plekje.
Ik kom op de achterste bank terecht.
Rechts van mij is een kleine opening. En daarnaast zitten twee mannen.
Mannen met opvallende kleding, iets verwaande houding en een strenge blik. Ze kijken naar voren en fluisteren met elkaar. Alsof ze een geheim delen.
De stoel van een van de mannen beweegt langzaam mijn richting op. Ik vraag hem vriendelijk of hij wat afstand kan bewaren. Want helemaal gerust ben ik er niet op, in een ruimte met toch redelijk wat mensen.
Dan begint het concert.
De eerste klanken worden ingezet. Helaas zit ik ver weg, waardoor de klanken mij niet zo goed bereiken.
Toch probeer ik wat opnames te maken.
Na een tijdje komen er enkele dansers de kerkzaal in. Ze lopen langs het publiek en bewegen op de muziek.
De mannen kijken scherp naar de bewegingen van de dansers. Niks ontgaat ze.
Ik probeer met mijn telefoon een paar filmopnames van de dansers en de musici te maken. Maar omdat de hoofden ervoor zitten ga ik staan. Ik zit toch op de achterste rij.
Maar dan komt de strenge man naast mij naar mij toe en sist dat ik daarmee moet ophouden.
Ik kijk hem aan.
Waarom?
Maar ik heb geen zin om in een discussie te belanden tijdens een concert dus hou ik braaf mijn mond.
Enkelen uit het publiek voor mij filmen wel. Maar die laat hij met rust.
Heb ik iets gemist bij de ingang? Is het verboden om opnames te maken?
Ik ga zitten. En voel me wat geïntimideerd.
Als wat later alle telefoons weer omhoog gaan waag ik het er ook nog een keer op.
Maar nu wordt hij boos.
“Ik heb je toch gezegd dat je dat niet moet doen,” zegt hij.
Nu word ik ook wat bozig.
“Iedereen in het publiek filmt, waarom zou ik dat niet ook mogen?”
“Ik ben de choreograaf, het is mijn stuk, “ zegt hij.
Ik schrik van zijn toon. En van de aerosolen die mijn kant opgaan. Hij komt te dichtbij.
Dan laat ik het maar zitten.
Ik kijk nog eens naar de folder. Naar de naam van de choreograaf: Thom Stuart.
Hé, waar ken ik die naam ook alweer van?
Opeens herinner in mij een dansprogramma op tv waar hij ooit als choreograaf aan mee heeft gedaan.
Als ik na het concert naar buiten loop neem ik stiekem nog een foto van een paar dansers die de kerk verlaten.
Een schaap kijkt mij aan. Waar maak je je nou zo druk om, zie ik hem denken.
