Met de kaart in de hand, zak op de rug en een gelletje in de tas starten we bij Park Arentsburgh in Voorburg.
Ja, we. Want ik heb dit keer iemand nodig die goed kaarten kan lezen.
Het park ligt op een plaats waar de Romeinen ooit een stad hebben gesticht.
De stad Forum Hadriani.
Dit park is uniek in Nederland vanwege de schat aan archeologische resten die hier onder de grond liggen
Ik kijk om mij heen.
Ik zie er niks van. Behalve uitlegborden over dit onderwerp.
Het park niet heel groot, maar wel groen genoeg om je buiten de stad te wanen.
Ook is er een plattegrond met de wandeling. Die we nog even aandachtig bestuderen.
Daarna gaan we verder.
Na het parkje komen we bij een open grasveld met speelmogelijkheden voor kinderen. Het lijkt alsof daar een klein feestje aan de gang is, want ouders en kinderen staan vrolijk met elkaar te praten en te drinken.
Ik krijg zin om mij bij hen aan te sluiten, maar dat doe ik toch maar niet.
We lopen verder.
Na het grasveld komen we in de bebouwde kom.
We aarzelen even waar we naar toe moeten. Maar gelukkig zien we een bordje.
Maar het moet gezegd worden, zonder bijbehorend kaartje hadden we deze wandeling niet kunnen voltooien.
Na wat lopen komen we uit in de winkelstraat van Voorburg.
Het is rustig in de winkelstraat.
Maar in een klein steegje vinden we een leuk buitenlands ogende lunchroom waar we kunnen zitten.
Buiten.
Bij de koffie krijgen we een klein glaasje sterke drank met slagroom. Iets om voor terug te komen.
Na de koffie gaan we verder.
En wat zie ik daar?
Een publieke wc!!
Zelfreinigend.
Gratis.
Ik kijk vol ongeloof naar deze wc.
Buiten het feit dat hij er prachtig uitziet is dit voor mij de eerste keer dat ik in Den Haag een openbare toilet tegenkom. Waarom zetten ze niet in heel Den Haag deze wc’s neer?
Helaas is hij tijdelijk gesloten vanwege Corona.
We lopen verder.
En raken af en toe de weg kwijt.
Maar gelukkig is mijn medewandelaarster zeer actief bezig met het bestuderen van de kaart waardoor we enig houvast hebben.
We doorkruisen meerdere parken en komen dan ineens in een vreemd soort open vlakte terecht. Park Sijtwende heet deze plek. Dit is er over geschreven:
‘Op de grens tussen Leidschendam en Voorburg ligt sinds 2007 het bijzondere park Sijtwende, dat is aangelegd bovenop de gelijknamige tunnel. Het park bestaat uit twee eilanden: een speeleiland en een stilte-eiland. Op het stilte-eiland is het gemeentelijke Monument voor Vrede en Vrijheid te vinden. Hier vindt op 4 mei de herdenking van oorlogsslachtoffers plaats.
Op het speeleiland is een heuvel aangelegd met allerlei speeltoestellen, waaronder een lange glijbaan en een jeu-de-boules plaats.’.
Ik word blij van het kijken naar een grote groep mensen die lekker aan het jeu de boulen zijn. Biertjes erbij. Stoelen er om heen. Ze hebben er zin in.
Als we de juiste route hebben gevonden en het park weer kunnen verlaten komen we op een leuk weggetje terecht. Waar een molen staat.
En een boerderij.
Eigenlijk willen we hier wel even zitten, maar de boerderij blijkt een partycentrum te zijn.
Na nog wat ge-zigzag door een mooi deel van Voorburg komen we uiteindelijk weer terug in het dorp.
Tijd voor een biertje. Aan het water.
We gaan zitten.
Als de serveerster de bestelling komt opnemen staat ze dichtbij. Dan hoor ik haar wat sniffen met haar neus. Ik sta meteen op scherp. En vraag haar of ze misschien iets meer afstand van mij kan houden.
“Ja hoor,” zegt ze vriendelijk.
Mijn mede-wandelaarster vraagt of ze die vraag vaak krijgt.
“Helaas wel,” zegt ze.
“Oei,”denk ik.
“De tafels houden we op afstand,” zegt ze.
“Maar het personeel dat rond loopt kan de afstand niet bewaren. Sommige mensen worden dan echt boos op ons. Maar ja, als je daar niet tegen kan dan moet je gewoon niet naar een terras komen,” zegt ze flink.
Ik kijk de andere kant op.
Zou ze niet juist heel blij moeten zijn met elke klant die ze krijgt, denk ik bij mijzelf?
We zeggen maar niks en rekenen af.