Deze blog had ik eigenlijk al veel eerder moeten publiceren. Eerder dan mijn vorige ‘Op zoek naar het ketelhuis in de Van Hoogendorpstraat‘.
Maar soms werk je met terugwerkende kracht naar een onthulling toe.
Dus vandaar dit verhaal.
Ik heb het al vaker gezegd. Den Haag is de stad van de verborgen plekken. Er zijn veel plekken in Den Haag die je kan zien, maar nog meer plekken die je niet kan zien.
De meest mooie tuinen, oude gebouwen of hofjes liggen verscholen achter grote muren. Of donkere poorten. Of gesloten hekken.
De stad heeft daardoor iets geslotens.
Toch vreemd. Want, een stad wil toch juist zijn schoonheid laten zien?
Gelukkig begin ik steeds meer mensen te kennen die wonen op plekken waar ik eerst niet van wist dat die plekken bestonden.
En zo gaat het nu om een tuin in de Van der Duijnstraat, de Stationsbuurt.
Als je deze straat in loopt die grenst aan de Schilderswijk, denk je niet meteen aan een van de leukste straten van Den Haag.
Maar goed. Er staan gelukkig wel wat bomen.
Ik ben met een groepje mensen. We bellen aan. De deur gaat automatisch open. We lopen naar binnen. Een vrouw doet een deur open. We lopen haar niet al te grote appartement binnen. Er staat een bank tegen het raam. En een tafel bij het raam. Met allemaal lekkere dingetjes op een schoteltje. Achter haar raam is een klein balkonnetje. We gaan door de deur naar dat balkonnetje. En via een paar treden naar beneden. Naar de tuin.
En daar schieten mij woorden te kort.
Wat een enorme tuin! Wat een schoonheid.
Ik kijk naar een groot stuk groen met bomen, planten, bloemen, tuinhuisjes, vijvers, beelden en kronkelpaadjes. Verscholen achter huizen. Niet zichtbaar vanaf de straat.
De tuinen, door de bewoners samengevoegd tot een geheel is helemaal ingericht naar hun eigen smaak. Met gevonden of gekregen planten en materialen die een tweede leven verdienen.
Nou, als dat geen recycling is!
Zo ook de stenen van dit paadje. Die zijn van een oude schoorsteen. Gevonden in een afvalbak.
En het tuinhuisje is gemaakt van oude schutting delen.
“We hebben de hele tuin zelf gemaakt,” zegt de vrouw trots.
Wat een idee!
Plekken om bij weg te dromen of even tot rust te komen. En een lekker bakkie met een buurvrouw of buurman te drinken.
Groenten en kruiden verbouwen doen ze ook. En dat midden in het centrum.
Verderop zie ik een hoge schoorsteen.
“Wat is dat?” vraag ik.
“Dat was vroeger een centraal ketelhuis voor de twee huizenblokken in de Van der Duijnstraat. Nu werkt die niet meer en is er een kunstenaar ingetrokken. Het is er prachtig.”
“Wat leuk zeg. Ik zou heel graag dat ketelhuis een keer willen bezoeken. Kan dat?”
“Je kan de vrouw van de winkel op de hoek vragen of je een afspraak met haar kunt maken om het ketelhuis te bezoeken. Zij kent de kunstenaar.”
Maar waar die winkel precies is heeft ze mij nog niet uitgelegd. Ik weet dan nog niet dat ik verkeerd geluisterd heb. Dat er helemaal geen winkel is. Maar daar kom ik later nog achter.
Ik werp een laatste blik op een nep-krokodil.
En ga dan richting de uitgang.
Het lijkt meer op een nijlpaardhoofd….