Kiloknallers, twee voor de prijs van één, vijftig procent korting! De koopjes vliegen mij om de oren. En door al mijn gretigheid ligt de ijskast daarom weer overvol met artikelen waar ik niet op zit te wachten en niet nodig heb. De fruitschaal puilt uit met zakken buitenbeentjes en andere aanbiedingen. En de groentela is deels ontwricht door de vele verse groenten.
Ook een bezoek aan de Lidll eindigt steevast met een overdaad aan ingevroren vis pakketjes, want ja, hier zijn ze zo goedkoop. Zuchtend maak ik dan plaats in mijn te kleine vriezer en moet dan kiezen tussen bakjes pepers of ijsblokjes weggooien, want genoeg plaats is er niet.
Na de zoveelste te volle vuilniszak vond ik het ineens welletjes. Dit kon zo niet langer. Deze verspilling. Het was tijd om te veranderen.
Tijd om over te gaan op biologische producten.
Waarom biologische producten? Buiten het feit dat ze gezonder zijn, zijn ze toch veel duurder?
Ja, dat klopt. Dat klinkt tegenstrijdig. Maar ik hoop hierdoor minder in te kopen. Alleen nog maar het hoogst noodzakelijke mee te nemen.
Twee voor de prijs van één leidt bij mij altijd tot het kopen van veel meer dingen dan dat er op mijn lijstje staan. Want ja, alles is zo goedkoop.
Als ik bijvoorbeeld een brood en een pak melk nodig heb, kom ik thuis met een boodschappentas vol avocado’s (vier voor de prijs van twee), bakken druiven (twee voor de prijs van één), drie soorten groenten (voor maar één euro) en nog veel meer.
De volgende dag blijkt dat ik lucifers vergeten ben. Dan keer ik terug met twee pakjes boter, drie flessen wijn en twee stukken kaas extra. Want ja, ook deze waren weer in de aanbieding.
En zo gaat het maar door.
De winkels verleiden mij keer op keer tot het kopen van meer. Tot etenswaar wat ik niet nodig heb. En ondertussen zie ik mijn bankrekening slinken, en mijn ijskast groeien.
Om de zoveel weken ruikt mijn ijskast vreemd. Als ik mijn groentela opentrek zie ik een bruine prei, zwarte slijmerige sla, gevlekte wortelen, een sompige vergeten stukje ui, beschimmelde gemberwortels, kaas met witte strepen en meloen met een donsje.
De biologische producten zijn erg prijzig. Zeker.
Maar daardoor hoop ik langer na te denken voordat ik een product koop.
Dit alles realiseerde ik mij toen ik ‘The chocolate Shop’ bezocht die is gevestigd aan de Groene Mient. De Groene Mient is een project waarbij mensen hun eigen klimaat-neutrale wijk hebben gebouwd (zie blog Groene Mient).
‘The Chocolate Shop importeert, distribueert en verkoopt exclusieve bean-to- bar chocolade. Dit is duurzame chocolade waarvoor de cacaoboeren een eerlijke prijs krijgen. De herkomst en productie van de cacao is volledig transparant en traceerbaar (van cacaoboon (bean) tot chocoladereep (bar)). De chocoladerepen zijn vaak biologisch, lactose-vrij, glutenvrij, kosher en soms veganistisch’.
De eigenaar Raymond en zijn partner Sanna, nu internationaal gecertificeerde chocolade sommeliers, zijn opzoek naar de beste en eerlijkste chocolade: “Wij houden van chocolade. Van echte chocolade waarvan de cacaoboer een eerlijke prijs krijgt en de cacao van zeer hoge kwaliteit is. Chocolade waar je letterlijk gelukkig van wordt!”
Ik had al vaak naar deze winkel staan kijken. Ik ben zelf geen chocoladeliefhebber. Maar dit winkeltje zag er zo leuk uit.
Pure chocolade vind ik wel lekker. Die is eenvoudig van smaak. En niet zo zoet als melkchocolade of witte chocolade. Maar ik koop het zelden. Zo’n reep is namelijk te snel opgepeuzeld.
Vandaar dat ik daar niet aan begin.
Ik stapte het winkeltje binnen. Een schattig klein winkeltje met een bistro tafel en allemaal prachtig gekleurde chocolade repen in de schappen. De een was nog mooier dan de andere.
De vrouw achter de toonbank vertelde mij er van alles over.
Elk reep heeft zijn eigen afkomst en verhaal. Ondertussen maakte ik fotootjes.
Ze liet mij een paar stukjes chocolade proeven. Haar dochter en schoonzoon, de eigenaars, kwamen binnen.
Met een tangetje haalde ze secuur een flintertje chocolade uit het bakje en legde die op mijn handpalm:” Langzaam zuigen en de smaak tot je laten komen, niet kauwen,” vertelde ze mij. Ik liet als een professional de smaken tot mij komen.
Het was maar een flintertje chocolade. Maar toch ervoer ik al zuigend, proefend en ruikend een intense smaaksensatie.
Zijn wij het proeven verleerd, vroeg ik mij ineens af? Genieten wij niet meer van kleine hapjes? Gaat het alleen nog maar om veel, volproppen, altijd meer willen en snel, in deze maatschappij?
De eigenaar vertelde mij dat hij net in Equador was geweest. Hij reist de hele wereld rond. Altijd opzoek naar de beste chocolade.
Ik word blij van deze winkel. Want niet alleen leren ze mij van chocolade te houden, ook leren ze mij dat ik in een consumptiemaatschappij leef en mij niet meer bewust ben van wat ik eet en hoe ik eet.
Een reep van zeven euro, zeker, dat is niet niks. Maar als je elke dag een heel klein brokje eraf zou breken en het echt zou proeven, echt zou genieten, dan zou je niet meer nodig hebben. En dan vang je vele vliegen in een klap. En zo zou overgewicht ook een stuk beter geholpen zijn.
Opeens moest ik denken aan de slager op de Reinkenstraat. Met hun kippetjes aan het spit.
Wat ruiken die toch altijd lekker. Elke keer doen zij weer mijn pas versnellen. Maar wat zou er gebeuren als de verkoper zou zeggen: “zin in een kippetje? Kom maar even met mij mee naar de binnenplaats, dan kunt u een kip kiezen en dan draai ik zo zijn nekje voor u om. Kunt u ‘m zelf in de grill hangen.”
We zouden veel meer respect voor voedsel krijgen.
Ik scheur een zakje rozijnen open. Ik heb het zakje verkeerd opengescheurd en de rozijnen vliegen in het rond. Had ik de vloer nou nog maar even schoon gemaakt. Stof vermengt zich met deze rimpelig secuur gedroogde druifjes. Helaas, dan toch maar weer de vuilniszak in.
