Bij een grote visvijver, waar de duinen aan het jachtgebied grensden, liet graaf van Holland Floris IV in 1229 een hof bouwen. In de loop der eeuwen verrezen naast deze Hofvijver de gebouwen van het Binnenhof zoals die er nu nog steeds zijn.
Het Torentje, de Ridderzaal, het Mauritshuis: de nederzetting van de graven van Holland groeide uit tot een hof met koninklijke allure, waar lange tijd de voorouders van het Nederlandse koningshuis woonden. Het paleisje van de laatste stadhouder, Willem V, (rechts van de Ridderzaal) behoort nu tot de gebouwen van de Tweede Kamer.
Mocht je een keer de kans krijgen het binnenhof te bekijken, dan zou ik je zeker aanraden dat te doen.
Het Binnenhof is een van de oudste gebouwen van Den Haag en straalt een rijke geschiedenis uit.
Niet een plek waar je even belletje trekt. Of zomaar een deur binnenloopt.
Maar op Open Monumentendag mag je een kijkje nemen.
Jarenlang heb ik deze mogelijkheid aan mij voorbij laten gaan. Ik dacht dat het er wel een keer van zou komen. Maar zoals dat met veel dingen gaat: ineens was het zeventien jaar later en nog steeds was het er niet van gekomen.
Nu wel.
Ik loop naar de binnenplaats van het Binnenhof.
En zoek naar een ingang. Waar ik naar binnen kan.
Maar alles lijkt hermetisch afgesloten.
Ik kijk nog eens naar de folder. Wat staat er eigenlijk precies op?
Ik moet naar de Lange Poten. Daar is de ingang.
Ik lees.
Er staat een lange rij. Ik sluit aan. En schuifel langzaam meter voor metertje naar voren.
Als ik binnen ben wordt alle bagage minutieus gescand. Alsof ik op het vliegveld ben. Ik zet mijn tas en jas op een lopende band.
Ook moet ik door een controle poortje.
Ik ben altijd bang dat de piep afgaat. Zo’n harde doordringende piep. Waardoor men zich omdraait en mij aankijkt. En denkt dat ik schuldig ben.
Alles wat van ijzer is doe ik af. Ik check mijn zakken drie keer op muntgeld. Doe mijn wandelschoen met ijzertjes uit.
En stap riemloos met afzakkende broek door het poortje.
Gelukkig, het gaat het goed. De piep gaat niet af.
Ik verlaat zwetend de poortjes.
Ik heb vaak langs het Binnenhof gefietst. En mij afgevraagd hoe het kan dat je zo dicht langs het politieke huis kan fietsen. In deze tijd waar soms rare dingen gebeuren.
Ik kom in een enorme hal met een grote roltrap. Die heb ik ook wel eens op de televisie gezien.
De hal bestaat uit een oud en een nieuw gedeelte. Het oude gedeelte is de buitenkant van een gebouw. Waardoor het lijkt alsof je in een straat loopt. Het nieuwe gedeelte zit vast aan het oude gedeelte.
Hier staat tot mijn schrik een nog veel grotere rij. Hoe kan dat?
Het blijkt de rij voor de bibliotheek te zijn. “Want,” hoor ik, “die is heel bijzonder.” En vanuit daar krijg je een rondleiding door het hele gebouw.
De rij bestaat voor een groot gedeelte uit Aziatische bezoekers. Ik begrijp eerst niet waarom. Maar later lees ik dat de bibliotheek veel Aziatische elementen kent.
“Je kan ook direct naar de Plenaire zaal,” zegt een vrouw met naambordje tegen mij.”
Plenaire zaal? Daar heb ik nog nooit van gehoord.
“Wat is dat?”
“De Tweede Kamer.”
“Aha.”
Laat ik dat dan maar doen.
Ik ga met de roltrap naar boven. Naar de Plenaire zaal. Overal hangen foto’s, kunstwerken en teksten.
Dit kunstwerk ‘Twaalf appeltjes van oranje’ is aangeboden door de twaalf provincies op 28 april 1992 bij de ingebruikneming van de nieuwbouw.
Ook zie ik een tekst van de ‘algemene verklaring tegen rassendiscriminatie’ op de muur hangen.
Ik heb het gevoel in een museum rond te lopen.
‘Winds of 185 miles’ gaat over de orkaan op Sint Maarten in 2018. Er staat een mooi gedicht bij.
Op de deur van de Plenaire zaal hangt wat informatie voor het publiek.
Ik voel een sensatie. Een zaal te betreden die ik normaliter alleen op televisie zie. Ik loop naar binnen.
En wat zie ik? Een prachtige zaal. Met allemaal blauwe stoelen. In een halve cirkel. En grote kunstige wandpanelen met roodgeschilderde kleuren erop.
Iedereen is druk aan het kijken wat er op de stoelen staat. Welke politicus waar zit. En hoe de verdeling van de partijen is. Een zee aan kleine lichtjes op het plafond maakt het sfeervol. Alsof ik in een groot theater sta. En er straks op het podium een voorstelling gaat beginnen.
De microfoon op het podium oogt klein. Op de televisie lijkt dat het belangrijkste onderdeel van de Tweede Kamer. Maar hier is het een nietig klein dingetje ten midden van een zee aan stoelen.
Daarna loop ik met de meute mee langs vergaderzalen met indrukwekkende ornamenten, houtwerk en een overvloed aan grote ingelijste schilderijen met vroegere koningen, edelen en hertogen.
De Eerste Kamer is in de Gravenzaal. Hier hangen schilderijen van graven. Daarom heet het de Gravenzaal. Deze heeft een totaal andere sfeer dan de Tweede Kamer. Ten eerste is hij veel donkerder. En met zijn groene bekleding op de stoelen en banken oogt het koninklijker. Ouder.
Ook zie ik twee oeroude houtkachels, glimmend en wel pronken met hun verleden.
heerlijk zitten)
De trappen zijn met rood velours omkleedt. Even heb ik het gevoel in een paleis te lopen.
In een van de vele ramen kijk ik naar buiten (zie tweede foto van boven). Vanuit hier heb ik een mooi uitzicht op het plein. Zouden de ministers hier ook wel eens staan?
We passeren vele vergaderzalen, ruimtes om te zitten of staan, kroonluchters, teksten, fluwelen banken, glas in lood.
En echt overal hangt kunst.
Op plafonds zijn schilderingen te ontdekken.
Uiteindelijk belanden we in de zaal die ik ken van de troonrede, de Ridderzaal.
Wat een enorme troon!
schoorsteenmantel geschreven
Willem de Tweede heeft deze in 1247 laten bouwen. Deze zaal was onderdeel van het kasteel waar hij woonde en belangrijke gasten ontving.
De zaal met de vele rood fluwelen zittingen, de troon en de tekst met de grondwet, alles straalt historie uit.
De Oude Zaal is heel anders.
van de Tweede Kamer plaatsvonden
Tot 1992 vergaderde de Tweede Kamer hier.
De zaal met de groene bankjes en dikke groene gordijnen waarachter met een sigaar of sigaret zaken nog eens rustig besproken konden worden.
Deze zaal is in 1777 gebouwd als balzaal. De zaal is na 1992 weer in de oorspronkelijke staat teruggebracht, maar er zijn moderne elementen aan toegevoegd, zoals de kroonluchters en een tapijt in vele kleuren. Ook de gordijnen zijn weggehaald.
Alle gebouwen waar ik doorheen loop staan in verbinding met elkaar. Het is niet te geloven hoe groot het hier is.
Een eindeloze hoeveelheid aan kamertjes, deuren, zalen, gangen, ramen. Als ik echt alles wil zien heb ik daar waarschijnlijk een dag voor nodig.
Leuk blog. Mooie foto´s. Ik ben geboren in Den Haag. Kom er nog geregeld. Over het Binnenhof zelf wandel ik nog geregeld. Leuk te weten dat alles in verbinding staat met elkaar.
Hoi Geri, wat leuk om te horen. Ben je er wel eens binnen geweest?
Als kind heb ik het Binnenhof van binnen gezien. Dat is best een tijd geleden. Daarom vind ik je blog leuk omdat ik nu via jouw ogen ook de binnenkant kan zien.