Ja, het sneeuwt vandaag in Nederland. Het is een grote dag. Treinen hebben een aangepaste regeling. Sportverenigingen annuleren hun buitenactiviteiten en ik trek vandaag mijn moonboots aan.
Om elf begint het in Den Haag. Vlokjes dwarrelden vreugdevol naar beneden. En proberen zich vast te bijten in het asfalt. Ik kijk verlangend uit het raam. En hoop op een ritje met de slee in de duinen.
Code geel. Het is code geel. Soms is het code oranje. Ook code rood herinner ik mij. Er bestaan vele codes. Ik hoor ze zo vaak dat ik ze eigenlijk niet meer serieus neem. Wat betekent code geel eigenlijk? Oppassen, waarschijnlijk.
Ik loop op de half besneeuwde stoeptegel. Mijn moonboots lopen niet lekker. Ze hebben geen grip met de sneeuw, want er is bijna geen sneeuw.
Mensen om mij heen zijn wel blij want er gebeurt tenminste weer wat. Sommigen kijken mij zelfs lachend aan. Ik kijk automatisch naar mijn moonboots. Lachen ze mij uit?
Op de middenberm van de Laan van Meerdervoort is een auto gestrand. Er staan veiligheidspalen omheen. Maar nu ik dichterbij kom zie ik dat het verkeersregelaars zijn. In de auto. Wachtend op het eerste incident. Want ja, je weet maar nooit.
Er is een gure wind. Ik denk aan Rusland en Oosterijk. Die lachen ons uit. Met onze drie vlokjes. En de hele poespas.
Ik versnel mijn pas naar huis. Snel die moonboots uit. Dit kan echt niet!
Thuis schud ik mijn laarzen uit. Een zielig vlokje valt er vanaf.
Vorig jaar, toen lag er tenminste echt sneeuw!
