Kerkhoflaan

Het is alweer een tijdje geleden dat ik op de Kerkhoflaan liep (zie blog Prinsevinkenpark).

Omdat het vandaag een zonnige dag is lijkt het mij een goed moment daar weer eens naar toe te gaan.

Er zijn twee begraafplaatsen aan de Kerkhoflaan. De meest bekende is de katholieke begraafplaats ‘St. Petrus Banden’ waar ook enkele GTST acteurs begraven liggen. De andere begraafplaats, voor mij onbekend, is de ‘Begraafplaats Kerkhoflaan’.

Normaliter loop ik door de Scheveningse Bosjes (zie blog Bosbaden) naar begraafplaats St. Petrus Banden. Maar nu lijkt het me leuk een keer langs de Kerkhoflaan te lopen.

Aan de rechterkant van de weg is een strook groen met een pad en zelfs een bankje. Als ik dichterbij het bankje kom zie ik dat er een portemonnaie op ligt. Ik pak ‘m op. Iemand heeft deze portemonnaie verloren. Ik kijk naar de inhoud. Er zit een pasje in. Het lijkt mij een jong iemand.

Ik besluit de portemonnaie mee te nemen en thuis te kijken of ik die persoon kan bereiken. Ik ga verder.

Als ik  de begraafplaats St. Petrus Banden nader zie ik een beeld. Grappig dat mij dit nog nooit was opgevallen.

Bij het beeld draai ik mij om en kijk naar de Scheveningse Bosjes. Er staan twee enorme pilaren voor een grote bosrijke oprijlaan.

Na wat zoeken lees ik het volgende:

‘Tot 1900 stond er een Tolhuis aan het begin van de Scheveningse weg. Rond 1910 werd dit Tolhuis afgebroken. De weg werd een vrij doorgaande weg naar Scheveningen voor dagjesmensen uit de Stad. De Tolhekken zijn in 1924 verplaatst naar de Kerkhoflaan. Daar staan ze nu tegenover de katholieke begraafplaats St.Petrus Banden, aan de ingang van de Scheveningse Bosjes’.

Aha, deze pilaren zijn dus de oude tolhekken van de Scheveningseweg. Grappig. Het doet mij meer denken aan de oprijlaan van een landhuis.

Ik loop bij begraafplaats St. Petrus Banden naar binnen. Het is groot.

Er worden concerten gegeven in de kapel van de begraafplaats. Omdat ik nu geen tijd heb om dit kerkhof te bezoeken besluit ik dat een andere keer te doen.

De volgende begraafplaats is helemaal aan het einde van de Kerkhoflaan.

Voor het hek is een bloemenstalletje. Grappig, St. Petrus Banden is een veel grotere begraafplaats, maar daar is geen bloemenstalletje. Misschien omdat daar zoveel moois is, met de tolhekken, het beeld, de entree en de bomen. Een rommelig bloemenstalletje zou dat beeld alleen maar verpesten. Maar ook elke goed voorbereide begrafenisbezoeker heeft soms behoefte aan een extra boeketje.

Ik wil naar binnen maar lees dan hun bordje: verboden foto’s te maken. Dat komt mij erg streng en onvriendelijk over. Hoewel het natuurlijk wel begrijpelijk is dat je geen mensen in rouw fotografeert. Maar dat was ik ook niet van plan. Ik draai mij om en ga weer richting huis. Dan maar niet.

Ik loop via de Bankastraat naar de Laan van Meerdervoort waar ik in café Blossom even pauzeer om mijn blog te schrijven.

Ik zit nog maar net als mijn blik op een plant valt. Er hangt een schreeuwend kaartje om de hals van de plant:

‘Zullen wij samen naar huis gaan?

Ik ben Teddy, vrienden worden?

Lees mijn verhaal op mijn potje’!

Ik kijk op het potje. Daar staat inderdaad een tekst.

‘Vind je mij ook zo leuk? Ik heb nauwelijks verzorging nodig. Maar op aandacht ben ik gek. Weet je hoe je mij het beste verwent? Vraag of ik hier te koop ben. En neem me dan mee naar jouw huis. Of geef mij aan iemand anders die je een plezier wilt doen. XXX Teddy’

Het is dat dit plantje een paar verdorde bruine bladeren heeft. Maar anders…