Ik had onlangs een interessant gesprek met een twintiger. Omdat ik steeds meer lees over overspannen twintigers besloot ik hem toch eens te vragen hoe hij over deze kwestie dacht.
Hij antwoordde als volgt: “Er zijn te veel keuzes in deze tijd. Het is té moeilijk om te weten wat goed voor je is. Daar is de mens niet voor gemaakt. De mens heeft begrenzing nodig.”
Ik dacht aan mijn eigen carrière als componiste en de vele projecten die ik had opgestart vanuit het niets. Voor mij heeft ‘het niets’ of ‘alles is mogelijk’ altijd een enorme aantrekkingskracht gehad. Vanuit het ‘alles is mogelijk’ ben je vrij te doen wat je wilt.
Maar voor hem geldt dat niet. Voor hem is dat een te grote overdaad aan mogelijkheden. En met hem nog vele anderen.
Wat zit er dan gekoppeld aan keuzes? Verwachtingen? Hoop? Carrière?
Carrière en zekerheid.
Hij vertelde dat er jongeren zijn die op zijn leeftijd al veel bereikt hebben.
Ik vroeg hem hoe dat kan: “zou dat door hard werken komen?”
“Hard werken kan goed zijn,” zei hij, “maar het hoeft niks uit te maken. Wie zegt mij dat hard werken naar succes lijdt? Niks is zeker in het leven. Het kunnen ook de juiste contacten op het juiste moment zijn.
Ik zit in Kasserie Ock (zie blog) en kijk naar de menukaart. Er staat een gedicht van Jacob Westerbaen (1599 –1670) op.
Ik moet denken aan een ander gedicht van hem, ‘Arbeid’.
ARBEID
De wetenschap steeckt in geen bed met pluymen.
Wie leeren wil, moet vroegh de veeren ruymen;
Wie eert1 noch eght, die heeft geen kans van graen;
Wie dorschen wil, moet eerst de ploegh doen gaen;
Wie niet en turft, kan zich daer nae niet warmen;
Wie winst wil doen, die reppe hand’en armen;
Wie prijs begeert, die stelle zich te loop:
Voor arbeyd heeft God alle dingh te koop.
- eren = ploegen.
Misschien een goede opsteker voor deze twijfelende twintiger? Ik reken af en ga weer naar huis.
