Wat een toeval. Ik had net een blog over park Meer en Bos geschreven en zie ik daar in Kijkduin opeens deze straat:
Ik keek naar achteren of die laan misschien in verbinding stond met het park, maar dat was niet het geval. Het park lag op een paar honderd meter afstand.
In deze straat wordt ik altijd heel blij van de huizen. Tenminste, van een aantal huizen. En er is één huisje wat al jarenlang mijn toekomstige droomhuisje is. Elke keer als ik daar langs loop kijk ik in hun achtertuin om weg te dromen over andere tijden.
Wat het zo aantrekkelijk maakt is dat het een houten chalet is. Een chalet heeft voor mij een hoog ‘ik ben vrij om te staan waar ik wil’ gehalte. Je koopt een pakket en zet het ergens op een mooi stukje grond neer.
De achtertuin kijkt uit op de duinen die rechtstreeks naar zee leiden. Je hebt hier ook veel meer licht.
Het doet mij denken aan dat prachtige bosrijke lichte Vlieland waar je houten bungalows kan huren in romantisch afgelegen duinpannetjes.
Kijk eens, daar ligt ‘mijn’ huisje.
Wat een juweeltje.
Ik vervolgde mijn weg richting de boulevard van Kijkduin. Aan de rechterkant zag ik een geasfalteerd weggetje voor fietsers de duinen in gaan. Apart dat deze weggetjes een naam hebben.
Precies op de hoek van dit pad zag ik de rijwielstalling Biesieklette. En dit bord viel mij op:
Wij verhuren ook rolstoelen en rollators voor op het strand. Ik dacht meteen aan een familielid die niet goed ter been is maar zo vreselijk veel van het strand houdt. Dit is de oplossing, dacht ik!! Ik werd blij en liep naar de man in het huisje toe. Hij had zijn plastic raampje dichtgeschoven omdat het koud was. Maar hij opende het voor mij. Ik vroeg hem naar de prijzen. Ik viel bijna van mijn ‘rol’stoel van verbazing. Slechts 2.50 euro per dag voor een rollator of rolstoel. “Hoe is het mogelijk, dat is niks,” zei ik. “Je moet wel een borg van 50 euro betalen en je paspoort laten zien,” antwoordde hij maar dat leek mij meer dan logisch. Hij legde mij ook nog uit dat deze rolstoelen speciale banden hebben om makkelijker over het zand te kunnen rijden.
Ik keek nog even wat scherper naar het bord. “Kan je hier ook gratis je fiets stallen”, vroeg ik hem? “Ja hoor,” zei de man vrolijk.
Mijn dag kon niet meer stuk. Dat zulke dingen nog bestaan.
“Ik schrijf het nog wel even op een briefje voor je,” zei hij. “Want ja, we hebben maar twee rollators dus je kan beter even bellen van te voren als je zeker wilt zijn van een rollator.”
Ik had niks meer te zeggen. En ging zitten op dit bankje.
