Een oude vrouw loopt al een tijdje op gepaste afstand achter mij. Met haar wandelstok.
‘Ja,’ zegt ze als ze mij nadert, ‘ik zit in de risicogroep, maar ja, ik moet er toch af en toe even uit. Ik woon alleen zie je. Ik zie niemand.”
Ze kijkt dromerig om zich heen. Naar de bomen die in bloei staan.
“Mooi is het hier hè,” zegt ze. “Ik heb maar geluk dat ik hier woon. Ik kom uit Engeland. “
Zij staat aan de ene kant van de straat. Ik aan de andere.
“Het is goed dat ik nu praat,” gaat ze verder, ”anders verleer ik het Nederlands nog.”
Ik kijk haar aan. Eigenlijk wil ik doorlopen want ik moet nog veel dingen doen. Maar ja, dat is ook wel wat onbeleefd. Vooral als iemand wat aandacht nodig heeft.
Ze vraagt of ik ook in de buurt woon. Ik vertel haar dat ik in het Valkenboskwartier woon wat nu heel mooi is.
“Ja,” zegt ze, “het is overal mooi.”
Ik vraag mij af of ik haar mijn hulp moet aanbieden. Maar ik weet niet met wat.
Maar ze maakt aanstalten om te vertrekken. Dus ik laat het.
Jij een fijne dag nog,” zegt ze. En ze schuifelt verder met haar wandelstok.
Wat later ben ik in het centrum. Op de grens van de Schilderswijk. Buitenom heet de kade waarop ik loop.
Ik loop langs grote huizenblokken.
Aan mijn rechterhand zie ik een rij brievenbussen. Bijna kunstig gegroepeerd met daarboven een plakkaat.
Ik kan mijn ogen bijna niet geloven als ik de tekst lees.
Wat? Heeft Multatuli in deze blokkendoos gewoond?
Als ik er over ga lezen blijkt dat hier een ander huis heeft gestaan waar hij inderdaad van 1879 tot en met 1880 heeft gewoond.
Dit schreef hij erover: “Voor de deur een vaart, waarin ik van den zomer een schuitje wil hebben. Over de vaart is een weiland, er staan slechts een paar huizen, dus van inkijkende overburen geen sprake“
Het huis werd in 1990 afgebroken. En het weiland is nu de Schilderswijk.
Als ik verder loop, de Schilderswijk in, valt mij op hoe rustig het daar is. Er rijden bijna geen auto’s waar het normaal heel erg druk is. Ik word blij van de stilte. Er is een rust neergedaald over de stad.
Op de Delftselaan zijn een paar hondenuitlaters. En links van mij is een Turkse bakker zijn broden aan het afgeven.
In een zijstraat zie ik een kaal boompje klaar om te gaan bloeien Het bankje daarnaast staat ook gereed. Alleen wil niemand daar nu op zitten.
Uiteindelijk kom ik in het Valkenboskwartier terecht. Waar de bomen volop in bloei staan.
En zo ook de bomen op de Mient.
De paar mensen die ik zie houden gepaste afstand van elkaar.
Hier kon iemand geen koord vinden en heeft met snoer en stekker het plantje mooi omhoog weten te houden.
Mooi verhaal.