Marskramerpad, van Veenhuizerveld naar Kootwijk, dag 11

Wat is Kootwijk prachtig! 

Gelegen in een stille landelijke groene boomrijke omgeving met slechts enkele huizen en vogeltjes die kwetteren. 

Ik parkeer mijn auto op een strookje groen en stap uit.

En kijk om mij heen.

Ik zuig zuivere zuurstofrijke lucht op.

Het ruikt groen. En het is groen.

De zon schijnt.

Nu nog wel. Maar volgens mijn app gaat het vanaf twaalf uur regenen.

Dus hijs ik mij alvast in mijn regenbroek.

Het wordt best wel een stukje fietsen. Naar het beginpunt van deze wandeling. Dertien kilometer.

Maar ja, het kan niet anders. Want er is hier geen bus.

Ik stap op de fiets. En doe mijn rugzak op de bagagedrager.

En stel mij in op een moeizame rit met lange rechte wegen en harde wind.

Maar wat kunnen dingen toch anders lopen dan je verwacht.

Want ik rijd op kleine kronkelig fietspaadjes door mooie stille bossen, heiden en zandvlaktes. 

De fietstocht waar ik zo tegenop had gezien blijkt prachtig en windloos.

Vijf en veertig minuten later kom ik aan in Veenhuizerveld. 

Fris en monter. En heb het idee dat ik nog veel langer had kunnen fietsen.

Ik stap van mijn fiets.

En maak mijn fiets vast aan een paaltje. Naast mij staat een afvalcontainer. Een vrouw met hoge rubber laarzen doet haar afval in de container.

“Wat een heerlijk weer is het nu hè?” zegt ze tegen mij.

“Ja,” zeg ik en pak mijn rugzak.

Dan start ik de wandeling.

Ik word vrijwel meteen omringd door bomen met intens heldere kleuren groen.

En heide.

Nou ja, heide, het zijn meer oude bruine verdorde plantjes.

En dan begint het te regenen.

Ik pak mijn paraplu.

Mijn regenpak heb ik eerder uitgetrokken want er ontstond teveel condens aan de binnenkant.

De natuur laat zich niet door de regen afleiden.

Deze grillige boom steekt zijn takken statig en fier omhoog. Alsof hij wil zeggen: “Regen of geen regen, ik blijf staan”

De heide is eindeloos. De ene plek nog mooier dan de andere. Ik kan mij voorstellen dat als de heide in bloei is, het hier een sprookje moet zijn.

Gelukkig houdt de regen ook weer op. En kan ik mijn paraplu opbergen.

Na nog wat verder gelopen te hebben kom ik in een bosachtig gebied.

Waar ik kan picknicken aan een tafel bij een Schaapskooi.

Schaapskooi staat achter de picknicktafel

Eigenlijk zou je op sommige plekken langer willen blijven om ze echt goed in je op te kunnen nemen.

Maar die tijd heb ik niet.

Als mijn boterhammen op zijn ga ik weer verder.

Soms is het wel eens lastig om de markering te vinden zoals op deze boom.

Zoek de rood-witte markering

Maar met behulp van het boekje lukt het mij toch altijd weer mijn weg te vinden.

Af en toe kruist een grote tor mijn pad. Vreemd, hoe traag ze lopen.

Het fijne van regen is dat je weinig tot geen wandelaars tegenkomt. Maar het fijne van de zon is dat alles zoveel meer kleur krijgt. Zoals hier.

Als ik bijna in Kootwijk ben loop ik langs een groot grasveld met allemaal bloemetjes.

Op dat moment begint het te plenzen.

Oei.

Ik ren naar Kootwijk. Naar het overdekte terras. Zo snel als ik kan.

Om niet nat te worden.

En ben gelukkig net op tijd.

Ik plof neer op een tafeltje onder een grote parasol.

Maar ik moet goed oppassen met hoe ik ga zitten.

Want de regen klettert langs de zijkant van de parasol naar beneden.

Er komt een ober aan. Hij lacht om mijn situatie.

Ik vertel hem dat ik net een wandeling achter de rug heb. En nu wel even behoefte aan een droog plekje heb.

“Maar wat is het hier prachtig,” zeg ik tegen hem.

“Ja hè,” zegt hij.

“Ik kwam hier een paar jaar geleden als toerist naartoe,” vertelt hij. “En ik was meteen verkocht. Wat een plek! Ik heb mijn werk opgezegd en ben hier gaan wonen.

Nu run ik deze tent.”

Ik knik begrijpend.

De ober praat verder.

Over zijn leven. En de dingen die invloed hebben gehad op zijn keuzes.

Het is interessant. Maar hij staat hoog. En ik zit. Dus mijn hoofd moet zich in een moeilijke curve omhoog draaien om naar hem te kunnen luisteren.

Daardoor krijg ik kramp. Maar de man is aardig. Ik kan niks zeggen.

Gelukkig wil een andere klant afrekenen en dan gaat hij weg.

Ik pak snel mijn portemonnaie om ook af te kunnen rekenen.

Hij geeft mij nog wel even snel zijn kaartje en zegt daarbij:

“Ik heb wat huisjes opgeknapt die je kan huren. Kijk maar op de website.”

En dan loopt hij door naar de volgende klant.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.

Discover more from Wandel door de straten van Den Haag

Subscribe now to keep reading and get access to the full archive.

Continue reading