Kale straten met flats. Blokkendozen. Geen balkons. Er was weinig groen te bekennen. Heel vrolijk werd ik er niet van. Morgenstond schijnt bij de probleemwijken te horen.
Na een half uur wandelen stuitte ik op een groot winkelcentrum. Winkelcentrum Leyweg. Het zag er verlaten uit. Er waren niet veel mensen en de mensen die er liepen hadden het koud. Maar het was tenminste iets.
Ik zocht een café waar ik kon schrijven. Maar de paar café’s die ik tegen kwam hadden hun tafels op elkaar gestapeld en waren waarschijnlijk nog maar net open, want er zat niemand. Ik voelde mij niet echt geroepen daar naar binnen te gaan. In de winkelstraat zag ik aan de linkerkant een binnenplaats met veel glas waar je ook met een roltrap naar boven kon gaan. Er hing een desolate sfeer.
Er hing een bord met ‘Schroeder’, kringloopwinkel. Dat was raar. Wat deed een kringloopwinkel hier in deze glazen binnenplaats? En je kon er koffie drinken vertelde het bord. Ik ken geen enkele kringloopwinkel in Den Haag waar je koffie kan drinken. Ik besloot een kijkje te gaan nemen. Toen ik naar binnen liep passeerde ik een elektronische ingang. In een winkel waar kleding twee of drie euro kost vond ik dat wel wat vreemd. Er stond ook een gespierde bewaker bij de rekken. Maar ik deed of ik hem niet zag en liep door naar de keukenspullen. En toen zag ik waarom ze aan beveiliging doen. Oude beschuitbussen die in mijn wijk voor een euro mee te nemen zijn stonden hier onder een bordje met de schreeuwende titel: ‘Collector Items’! Voor dertig euro mocht je ze hebben. Ik heb onlangs gelezen dat kringwinkels wordt aangeraden spullen te laten taxeren omdat er waardevolle dingen tussen kunnen zitten. Maar voor mij persoonlijk gaat de charme er dan een beetje vanaf. Die waardevolle spullen wil ik best kopen, maar niet in een winkel waar je naar toe gaat als je weinig geld hebt. De koffiecorner kon ik nergens vinden. Ik had er natuurlijk naar kunnen vragen maar iets zei mij dat ik dat niet moest doen. En ik verliet de winkel.
Na een tijdje lopen kwam ik op een plein. Daar was zowaar een cafétaria met mensen. Ik ging naar binnen en bestelde een thee.
Daarna liep ik naar de wc. Toen ik de deur opende zag ik tot mijn verbazing een zeer opvallende wc bril.
Tijdens het wassen van mijn handen ving ik een stukje van een gesprek op: “Een groep japanners was op dertig april naar Den Haag gekomen om koninginnedag te vieren” hoorde ik een op leeftijd zijnde stem zeggen. “Ha ha, wat een grap,” zei een andere vrouw. “Die kwamen dus voor niks.”
Ik stond in het wc halletje en wilde naar buiten gaan maar voel een lichte gène. Ik wachtte tot ze weg waren want ik wilde hen niet het gevoel geven dat ik ze had gehoord.
Toen ik naar buiten liep waren ze weg.
Een lekker jaren tachtig muziekje kwam voorbij. Er gingen mensen naast mij zitten. Ze spraken een vreemde taal. Het klonk Oost-Europees. Volgens mij waren het moeder en dochter. Aan de andere kant van mij zat een oude vrouw een boek te lezen. Dat vond ik opvallend in deze toch wel ordinair ogende cafétaria. Of had ik het mis? Was dit weer een misplaatst oordeel van een onwetende blogster?
Weer buiten zag ik eindelijk groen. Een park! Op de brug stond een Grote blazende Canadese Gans mij wijdbeens op te wachten.
Ik mocht er niet langs van hem. Ik wachtte even, maar hij ging niet weg. Wat moest ik nou doen? Konden die ganzen gevaarlijk zijn? Na wat gesluip op mijn tenen kon ik er eindelijk langs komen en was ik in het park beland. Nou ja, park? Daar bleek het hele wandelpad onder water te staan. Meeuwen maakten er dankbaar gebruik van en zwommen in deze tijdelijke plas alsof ze nooit anders gedaan hadden.
