Het is pasen. Het is stil in de straten en de winkels zijn dicht. Familieleden zoeken elkaar op. De horeca is dicht. Er zijn veel parkeerplekken. De wegen zijn voor jou. Want iedereen is thuis. In de tuin of binnen. Afhankelijk van het weer.
Zo was het. Zo is het altijd geweest.
Ik ben wat vergeten voor het avondeten en fiets naar de Turkse winkel die altijd open is op de feestdagen. Ik fiets langs Albert Heijn en zie tot mijn stomme verbazing dat deze supermarkt open is. Ik kijk om mij heen. Zouden anderen daar ook van weten? Ik besluit naar binnen te gaan. Wie werkt er nou op pasen? En inderdaad, ik zie hoofdzakelijk moslima en Hindoestaanse mensen werken. Hebben de winkelgangers even geluk.
Ik loop naar weer buiten en wil mijn fiets pakken. Maar inmiddels zijn er zoveel fietsen bijgekomen dat ik mijn fiets er onder uit moet plukken. Ik krijg het er warm van. Op deze zonnige dag.
Net op het moment dat ik op mijn stap fiets stap en weg wil rijden komt er een auto met gierende banden op mij afrijden. Weg rust. Ik kan nog maar net ontsnappen aan een ‘Eerste hulp’ bezoek.
Ik zucht. Waarom moet dit nou? Het is toch een soort zondag? Waar iedereen kalmpjes aan doet?
En bij zijn familie is?
Of heb ik mij onbewust aangesloten bij de groep klagers van ‘vroeger was alles beter’?
Ik fiets naar huis. Er staat een busje dubbel geparkeerd. Met knipperlichten. Ik moet wachten voordat de tegenliggers voorbij zijn. Het duurt even. Maar ik heb de tijd. Daarna fiets ik naar huis.
Als ik thuis ben pak ik mijn rugzak. Tijd om te gaan wandelen.
Omdat het zo mooi weer is lijkt het mij een goed idee naar het strand te gaan. Natuurlijk heb ik dat stuk al eindeloos vaak gelopen. Niet interessant genoeg om daar weer een blog over te schrijven.
Maar de plek waar ik naar toe loop, strandtent De Fuut is wel de moeite waard om te beschrijven. Want wat is dat toch een leuke strandtent.
De enige die zijn vrolijke kleuren heeft behouden. De enige die klein en intiem durft te zijn. De enige die alleen te voet (zelfs niet met de fiets) bereikbaar is. De enige die zondag gratis jazzconcerten aanbiedt. De enige die een smaakvol interieur heeft.
De enige waar ik vaak collega’s van het conservatorium aantref. De enige waar de bediening jong en oud kan zijn. De enige die een heel gezellig binnenterras hebben.
Ik zit op het terras. Zeker, er zijn bijna geen windschermen en ook geen parasollen. Dus als het warm is komt er een moment dat je of naar binnen, of een duik in de zee moet nemen.
En de keuken is ook beperkt. Tapas overdag en maar een paar hoofdgerechten voor in de avond. Maar ze zijn tenminste open. En de avonden zijn sfeervol, met kaarsjes op tafels, rustige muziek en keuvelende mensen.
Er waait een windje. Dat houdt het lekker fris. Enkele obers lopen rond. Ik kijk naar de zee. Ze hebben het strand breder gemaakt. Dit met het oog op de stijgende zeespiegel.
Er zijn al wat mensen op hun handdoekje aan het zonnen.
Zeker, het is hier geen jongerenhonk. Maar in de zomer kan je ook genieten van het rustgevende geluid van zacht klapperende zeilen van zeilboten die naast De Fuut liggen.
De eigenaar van De Fuut werkt hier al zolang ik in Den Haag woon. Zeventien jaar. En ik geloof zelfs twee jaar langer. De meeste strandtenten veranderen na een aantal jaar van eigenaar. En dan zie je het langzaam groter en commerciëler worden. De Fuut niet.
En nou maar hopen dat het ook zo blijft.
Vond je dit een leuke blog? Vul dan hieronder je e-mailadres in en druk op de zwarte knop. Dan krijg je bericht zodra mijn nieuwste blog online is.