Er lijkt vaak een wantrouwen te ontstaan als leerlingen gaan protesteren. Is dit wel serieus? Wat weten die kinderen eigenlijk? Willen ze niet gewoon een dagje vrij? Weten ze wel wat het betekent om een bijdrage te leveren aan een beter milieu?
Zo werd in DWDD aan een jongen gevraagd of hij vlees at.”Ja, heerlijk,”antwoordde hij meteen.
Tja, die opmerking wordt natuurlijk een probleem als je weet dat de vleesindustrie meer vervuiling veroorzaakt dan het verkeer.
“Zie je wel,” zegt een volwassene dan, “ze weten niet waar ze het over hebben.”
Toch vergissen deze volwassen zich. Deze kinderen weten heel goed waar ze mee bezig zijn. Namelijk, de politiek laten luisteren naar hun stem, omdat de volwassenen niet genoeg hebben bereikt.
“School is belangrijker dan demonstreren,”klinkt er als antwoord in de politiek.
Misschien wel, maar een feit is dat deze kinderen het nieuws halen en gedreven zijn.
En in één punt hebben ze sowieso gelijk, ze praten wel over hun eigen toekomst.
De afkeurende houding van de volwassen begint er al mee dat leerlingen geen ‘stakende’ maar ‘spijbelende’ leerlingen worden genoemd. Sommigen gedogers noemen het nog een ‘stage’. Maar ja. Weinigen nemen het woord ‘staken’ of ‘demonstreren’ in de mond.
Gele hesjes, die naar mijn inziens ook ‘spijbelen’ van hun werk, worden ‘stakers’ genoemd. Dat woord klinkt serieus en onverbiddelijk. Spijbelen niet. Dat is iets wat afgestraft moet worden.
Ik ben deze ochtend langs wat scholen gelopen. Om te kijken hoe het daar was.
Ik verwachtte lege fietsrekken en bussen vol met jonge milieuactivisten. Maar ik zag weinig van dit alles. Het leek alsof het leven gewoon doorging. Er was wel een enkel fietsrek leeg, maar de meesten waren gevuld.
van het Segbroek College
Omdat ik begreep dat ik ze hier niet zou treffen ben ik naar het Malieveld gegaan. Omdat ik laat was waren al vele leerlingen op weg naar de kroeg. Want een afzakkertje was nu wel nodig.
Bij het binnenhof sprak ik een politieagent aan die daar met zijn collega’s stond.
Hij vertelde dat hij veel kinderen had weggestuurd. Het werden er teveel.
Naast de hofvijver op de Lange Vijverberg staat een beeldje. Aangekleed met een milieu-shirtje. Op de steen daaronder staat de tekst van het liedje: “In Den Haag daar woont een graaf…”
‘Wij zijn hier voor het milieu’
De binnenstad is bezaaid met kinderen, spandoeken en zelfgemaakte protestbordjes.
Met zeer pakkende teksten.
Op het Malieveld is het nog drukker. Maar wat een sfeer. Deze kinderen gaan er voor. Ze laten mij graag hun bordjes zien.
‘The ocean will rise, but so will we’
‘Don’t say thank u next to the climate’
Juist omdat kinderen zich weinig laten horen is hun stem zo waardevol. En juist daarom zal er geluisterd worden.
Tijd voor hen om naar huis te gaan. Mission completed.
Ik sluit af met deze tekst:
‘Wanneer alle bomen gekapt zijn
Wanneer alle dieren dood zijn
Wanneer al het water vergiftigd is
Wanneer er geen schone lucht meer is
Dan pas zal je beseffen
Dat je geld niet kan eten’