Ik en Vlinder beginnen vandaag in de Hollandse Rading, bij een leuk kleine stationnetje. Hollandse Rading ligt niet ver van Hilversum, voor wie Hollandse Rading niet kent. Het is er heel groen.
Het is vandaag bewolkt.
Ik heb voor de zekerheid een regencape en een paraplu meegenomen. Want buienradar voorspelt niet veel goeds.
Ik probeer een paar kiekjes te nemen van sfeervolle villa’s met sierlijke tuinen en groene straten. Maar het is te donker. Ik krijg het er niet goed op.
Nou ja, dan maar niet.
Als we voorbij de eerste huizen zijn gaan we naar links, het bos in.
Een grote groep hardlopers is daar een warming-up aan het doen. Ze staan in een cirkel, dicht bij elkaar. Corona bestaat even niet voor hen.
Wat moet dat heerlijk zijn om hier zo in de bossen te kunnen hardlopen.
Er staat een bord met: Voetstappenpad.
Dit is een wandeling van 25 kilometer en voert je naar Hilversum en weer terug. Door het Goois Natuurreservaat. Het oorspronkelijke pad dateert uit 1939 en is hier zo goed mogelijk gereconstrueerd.
Het lijkt mij een mooie wandeling. Misschien kan ik die ooit nog een keer doen.
We lopen verder.
En worden omringd door bomen en zachte bospaden. Echt een wandeling waar je van droomt. Midden in de natuur.
Er zijn op dit tijdstip wel hardlopers en mountainbikers. Maar verder is het er stil.
We stuiten op een open plek met zand die omringd is door bomen.
We blijven staan en genieten van het uitzicht.
Na een tijdje lopen we weer verder.
En komen langs een wit huisje met luiken midden in een weiland. Dit blijkt een Charolaisfokkerij te zijn.
De tekst is vrij apart.
Eerst: Franse runderen grazen in natuur gebieden. En dan de volgende zin: Diepvriespakketten.
Een beetje luguber. Maar ja, wat kan ik zeggen als flexetariër.
We lopen verder.
Ineens verandert het landschap en worden we omgeven door dorre kale Beukenbomen met heel veel blaadjes op de grond. Het lijkt wel herfst.
Daar vinden we een omgevallen boom waar we op kunnen zitten. Om even uit te rusten en te picknicken.
We strekken de benen.
In de verte horen we een paar auto’s. Maar veel zijn het er niet.
Het is rustig.
Als we genoeg hebben gegeten en gedronken gaan we weer verder.
En komen in een gebied dat Lange Duinen heet.
Al vrij snel wordt duidelijk waarom.
Een grote lange kale zandvlakte strekt zich voor ons uit. Slechts onderbroken door uitstekende wortels van naaldbomen.
Wat moet het heerlijk zijn om hier op een zomerse dag in een een zandpannetje te liggen. Nu is het te koud. Het miezert.
Het wordt tijd om de rugzakken in de regenhoes te stoppen. Want alles wordt wat vochtig.
Helaas hebben we dit bordje gemist. Raar, je maakt een foto van een aanwijzing en loopt vervolgens de andere kant op.
Apart.
We moeten over de zandvlakte heen inplaats van erom heen.
Mijn benen beginnen nu toch echt moe te worden. Want door dat zand ploegen is niet heel makkelijk.
Na de zandvlakte zien we akkers. En Landgoed Eykenstein.
En een heerlijk bankje om op te zitten. Maar veel te nat.
Dan komen we aan in Amersfoort.
Via het bos. En het spoor.
Een mooiere entree van de stad kan ik mij niet voorstellen.
Helaas is het wel even zoeken naar de juiste route.
Want er is een paal omgevallen met een belangrijke aanwijzing. Het duurt even voor we daar achter zijn.
Uiteindelijk naderen we het station.
Inmiddels heb ik last van mijn hamstring en Vlinder van haar knie.
De wandeling was een en twintig kilometer. Maar met het fout lopen en het openbaar vervoer hebben we er in totaal vier en twintig kilometer opzitten.
Misschien toch net iets teveel voor niet ervaren wandelaars.
Eigenlijk willen hier wat eten. Een dag wandelen maakt hongerig. Maar in de restaurants mogen we niet zitten en buiten eten in de regen is ook niet aantrekkelijk.
Dan maar wachten tot we thuis zijn.
We moeten twintig minuten wachten en dan kunnen we rechtstreeks door naar Den Haag.
Heerlijk!
De terrassen zijn weer open!! 😀
Wat een extra dimensie geeft dat, vooral aan t einde van de wandeling! 🍻
Nou, zeker!