Wandelen naar Kijkduin

Soms denk ik wel eens dat mijn wandelingen alleen maar over zoektochten naar mooie plekken gaan.

Zoektochten naar mooie plekken om te kunnen dromen. Over mooie huizen, mooie natuur, een beter leven.

Een zoet verlangen.

Gericht op de toekomst. Op hoop en verandering.

Maar moeten we juist niet in het NU te leven? Het leven nemen zoals het is?

Op de een of andere manier lukt het mij niet te genieten van het moment zonder daarbij te dromen over een toekomst. 

Hoe moet dat zijn voor iemand die geen toekomst perspectief meer heeft?

Die niet de luxe heeft te dromen over een ‘andere’ toekomst.

Is het eigenlijk wel belangrijk dat je dromen uitkomen?

Of heb je dromen slechts nodig om het leven zogenaamd mooier te maken?

Als een aanvulling op een niet perfect leven?

Ik loop richting Kijkduin. Naar de plek waar mijn ideale huisje staat. Een vakantiehuisje lijkt het wel. Met zijn houten buitenkant. En duinachtige tuin. 

Ik voel een rust over mij heen komen bij zoveel schoonheid en natuur. 

Ik zie mij hier mijn mooiste composities schrijven. In de rust. De ruimte. De stilte.

Ik sta stil. En kijk. En maak foto’s. Bij mijn huisje in de Meer en Boslaan.

Dit huisje wordt ook wel een Thermohuisje genoemd.

Waarom?

Dit lees ik er over:

In het naoorlogse Nederland was er een groot tekort aan bouwmateriaal. Daarom werden in 1946 door het ministerie van Wederopbouw en Volkshuisvesting woningen besteld bij de Oostenrijkse firma Thermobau GmbH te Wenen. Deze woningen werden deels in natura betaald (groenten, vismeel, aardappels), omdat er in Oostenrijk een groot voedseltekort bestond. De montagewoningen werden ontworpen en geprefabriceerd door de Weense firma en vervolgens geïmporteerd door de Haagse N.V. Nederlandse Thermobouw.

De Oostenrijkse woningen konden in enkele dagen gebouwd worden. De huizen kennen een logische indeling en waren voor die tijd erg energiezuinig. Dit is te danken aan de isolatiemethode, waarbij metaalfolie in de buitenwandelementen en de verdiepingsruimte aangebracht werd. Hierdoor zijn de woningen ook wel bekend onder de naam “Thermohuizen”.

Na nog een aantal Thermohuizen en tuinen te hebben bekeken loop ik door naar het strand.

Via het nieuwe Kijkduin.

Waar ik een warme coffee to go bestel.

En loop verder met het bekertje in mijn hand. Tot de houten trap.

Boven aan de trap blijf ik staan en kijk uit over het strand.

Het is niet zo druk.

Een vrouw staat met een professionele videocamera naast mij het strand te filmen. 

Ze is bezig met een item voor TV West hoor ik haar zeggen. 

Ik heb geen zin onderdeel van haar film te worden dus loop ik terug. Ik drink eerst nog even mijn koffie op. Want wandelen met een koffie in mijn hand is niet zo handig.

Als de koffie op is kijk ik om mij heen. Waar zal ik naar toe gaan?

Naar de Driedistellaan?

Ja.

Dat is een straat niet ver van mijn houten droomhuisje vandaan.

Er is daar een houten bruggetje wat tussen de huizen doorloopt.

Vanuit dat bruggetje heb ik een mooi uitzicht op het water.

Als ik genoeg gekeken en gedroomd heb over hoe het zou zijn om hier te wonen loop ik weer verder.

En steek de wat drukkere Michael Vrijenhoeklaan over richting een parkje.

Een parkje waar voornamelijk hondenuitlaters en hardlopers te vinden zijn.

Maar vandaag zie ik ook een moeder met dochter bij het water staan. Ze geven de zwanen wat brood.

Ik moet denken aan een blog die ik ooit geschreven heb over brood geven aan de eendjes. Door het vele zout in het brood wat wij hen voeren gaan vogels veel eerder dood dan normaal. Inplaats van zeven jaar leven ze nu vaak maar twee jaar. En tot overmaat van ramp kan het brood dat in het water blijft liggen ook nog eens blauwalg veroorzaken. Waar vissen en vogels dan ook weer sneller door dood gaan.

Maar dat weten deze broodgevers niet. Zij denken juist dat ze de hongerige zwanen een plezier doen. En ook zichzelf.

Zo heb ik dat zelf ook altijd gedacht. Ik vond het zo leuk de vogels met mijn oude brood te voeren.

Maar ja. Nu doe ik dat niet meer.

Er is in Den Haag een kookboekje verschenen met wat je met oud brood kan maken. En bij enkele kinderboerderijen staan broodcontainers waar je je oude brood in kan dumpen.

Goede initiatieven. Maar helaas weten nog te weinig mensen ervan.

Ik ga de bloemenbuurt in. Een mooie wijk met veel groen.

Daar zie ik een straatnaambordje met een grappige uitleg.

Lobelialaan, de bloem van een naam.

Moet het niet zijn: de naam van een bloem?

In dezelfde straat zie ik draden uit de grond steken. Vermoedelijke voor toekomstig glasvezelnetwerk.

Ze hebben een keurig beschermkapje op de uiteinden van de draden. En aan de bovenkant staan zelfs de straatnamen geschreven. Iedere straat heeft zijn eigen draden.

Dat doen ze niet in mijn wat goedkopere wijk.