Weimarstraat

De Weimarstraat is een anderhalf kilometer lange winkelstraat in het Regentessekwartier (zie wandeling 2 Thomsonlaan).

‘De Weimarstraat is gelegen in het Regentessekwartier, een Haagse woonwijk, die tussen 1885 en 1910 is aangelegd in de voormalige polder ‘t Kleine Veentje. De Weimarstraat is naar de Groothertog van Saksen-Weimar-Eisenach genoemd (waarbij de naam Weimar refereert aan de plaats Weimar), een Duitse edelman die aanvoerder was in de Nederlandse legers tijdens de Slag bij Waterloo. Deze hertog werd niet alleen geëerd met een straatnaam, maar hij kreeg ook een standbeeld op het Lange Voorhout. De Groothertog was getrouwd met prinses Sophie, dochter van Koning Willem twee’.

Het is een prettige winkelstraat met veel buitenlandse winkels, restaurants, lunchrooms, groene winkels, theater, kunst, verantwoorde producten, planten, feestartikelen enzovoort. Jaren geleden leek deze straat wat vervallen te zijn, maar inmiddels zijn de winkels opgeknapt en heeft het een grote aantrekkingskracht op jong en oud. 

Wat dacht je bijvoorbeeld van ‘Love en Peas’: een hummus restaurantje gerund door een Palestijn en een Israëliër. Of ‘De Nieuwe Regentes’, een voormalig zwembad veranderd in een theater. Of ‘Het Suezkanaal’, een Israelische viswinkel met veel verse vis en smakelijk zelfgemaakte vis tapas.

Het leuke van de Weimarstaat is dat er naast de winkels ook gewoon geleefd wordt. Daardoor blijft het een straat met gewone mensen en gewone prijzen.

De straat kent twee onderbrekingen: het Regentesseplein en het Koningsplein.

Op het sfeervolle Koningsplein kan je op bankjes onder bomen zitten, een potje voetbal spelen met enthousiaste veertigers of met kinderen naar een speeltuintje. Daarnaast is er het eetcafé ‘Sint Joris en de Draeck’. Altijd fijn voor een lekkere Hollandse daghap of een biertje tot in de kleine uurtjes. In de zomer zit je tot laat in de zon op hun terras.

‘Sint Joris’ was volgens enkele bronnen gevestigd aan het Achterom en verhuisde in de jaren 30 naar het Koningsplein. De geschiendenis is onduidelijk. De naam Sint Joris duikt al op in 1459. In een gedicht uit omstreeks 1640 wordt alleen het café op de Nieuwe Turfmarkt bezongen. In het huidige Sint Joris en de Draeck staat onder andere een 17 eeuws authentieke biechtstoel die dienst doet als drankkast en de glas in loodramen zijn voor een deel behouden gebleven’.

Ik loop naar het Regentesseplein. Waar een oliebollenkraam staat. Want het is december.  Ik maak er een foto van.  Een dikke kale man kijkt mij vanuit zijn kraam wantrouwend aan. Maar ik maak geen foto van hem. Het gaat mij om de kraam en daar staat hij toevallig in.

Jaren geleden was ik blij met de komst van deze oliebollenkraam. Ik herinner mij nog de eerste keer dat ik daar kwam. Ik was net van Utrecht naar Den Haag verhuisd en in blijde verwachting van een warme versgebakken knapperige bol  zoals ik dat in Utrecht gewend was. 

Ik stond voor de kraam  en bestelde een bol. De oliebollenverkoper liep naar een bak met bollen en prikte er een uit met een vork. En deed die in een zak. Ik keek hem vertwijfeld aan. Er was geen andere klant. Hij kon nu toch best een verse bol voor mij bakken? Of had hij deze net gebakken? De poedersuiker kreeg ik niet  in een apart zakje maar strooide hij over de bol in de zak. 

Na één hap merkte ik dat deze oliebol koud was. En klef. De poedersuiker vloog alle kanten op. Mijn hele jas was wit. 

Ik vroeg de man of deze bol in de magnetron kon. Maar helaas wou de man dat niet doen. Of misschien was er wel geen magnetron. 

Sindsdien heb ik hier geen oliebollen meer gekocht. Maar het moet gezegd worden, verse warme oliebollen zijn in Den Haag niet te vinden. Behalve op 31 december, in de Fahrenheitstraat. Dan staat daar een ouderwetse tent met verse warme bollen.

Het lastige is alleen de rijen. Ja. Dat wel. Families schuiven aan en kopen liefst voor elk gezinslid een bol en dan ook nog een zak voor  de avond. Tja, denk ik dan. Je moet er wat voor over hebben. En met een beetje pech hebben ze toch wat eerder het beslag in de frituur gegooid omdat er teveel mensen zijn. En dan is mijn bol weer koud.

De man in de kraam op het Regentessplein staat in de deuropening. Hij praat tegen zijn collega en kijkt weer naar mij. Hij staat wijdbeens. Ik berg mijn mobiel op. Hij wil niet dat ik foto’s maak. Ik loop door.

In een winkel verderop staan opvallend gekleurde meubels.

Warme kleuren in combinatie met een rustige uitstraling. Dat is zoals het op mijn overkomt.

Geheel contrasterend daaraan hangen er twee verwaterde briefjes met boze teksten op de ruit.

‘Bent u wel wakker? U zet uw fiets hier voor mijn deur en gaat naar de bakker?

Zet hem voor zijn raam. Daar hoort-ie te staan!’

Er onder prijkt een foto van een zure oude man die strak de cameralens in kijkt. 

Op het tweede blaadje staat:

‘U staat voor onze deuren met sigarette-en etensgeuren

Maar, wees vrij om te zitten op mijn latei, en gooi de rommel en etensresten niet bij mij’.

En dan nog een toevoeging onder een verkleurd fotootje van een oude man met een toch wel opvallende regenmuts op. Zo opvallend dat ik mij begin af te vragen of dit een grap is. Maar het klinkt verre van grappig:

‘En oh voor ik het vergeet, ik stap soms pardoes uit mijn deur als u er pal voor eet’. 

Getekend: Buurman Boordevol.

Tsjonge, dit is niet mis. Deze man kent veel frustraties in zijn leven. Deze winkel is zeker geen pretje voor hem. 

Ik kijk nog eens naar binnen. Maar nu met hele andere ogen.

Wat later loop ik weer verder. Voor de zekerheid google ik Buurman Boordevol:

‘Dick Swidde (1906-1988) was een Nederlandse acteur, die zijn grootste bekendheid ontleende aan zijn rol van Buurman Boordevol, ook wel de “Boze Buurman” genoemd, in de tv-serie ‘Ja Zuster, nee Zuster’ (1966-1968) van Annie M.G. Schmidt’.

Tja.