Je ziet het steeds meer. Een terras bij een winkel. Ik vind het niet verkeerd. En vooral niet bij een bakker met bijzondere thee’s. Er was een hele uitleg over hun thee’s:
‘Gezonde verse theekruiden geven een veel natuurlijke smaak dan gedroogde thee. Plukkruidje biedt een verrassend assortiment verse kruidenthee melanges voor al uw dagelijkse theemomenten met elk een lekkere eigen smaak en een gezonde ‘boost’ voor het lichaam. De melanges hebben een zachte en natuurlijke smaak en bevatten bovendien geen cafeïne.’
Deze leek mij wel wat.
Een man in een lange jas zat naast mij. Hij dronk espresso. Een paar plantjes stonden op de tafel.
Een vrouw met een modieus tasje liep parmantig de winkel uit. Toen ze enkele stappen van de winkel verwijderd was vroeg de man in de lange jas waar ze dat tasje gekocht had. Ik vond dat nogal opdringerig maar zij leek daar geen last van te hebben.“In Spanje,” zei ze meteen tegen hem. Maar ze liep wel door. Hij mompelde iets en zei toen een zin in het Spaans tegen haar. Ik verstond het niet maar zij waarschijnlijk ook niet want ze liep door. Maar vreemd genoeg zagen we haar naar vijf minuten weer terugkomen.
“Wat betekent dat, wat je net tegen mij zei,” vroeg ze? Mijn hemel, komt ze helemaal terug om de betekenis van een Spaans zinnetje te horen, vroeg ik mij af? Of was dit een boze ‘Me-too’ reactie?
“God zij met je,” zei hij vriendelijk.
“Ah,” zei zij. En ze keek hem aan. “Ik hoorde gisteren namelijk dezelfde zin op de radio.”
Ik keek haar verbluft aan. Hoe onthoudt je in godsnaam een Spaans zinnetje als je geen Spaans kan?
“Dat zinnetje herkende ik,” ging ze verder.”Niet omdat ik Spaans kan maar omdat een band van vroeger precies datzelfde zinnetje zong.”
“Klopt,” zei mijn buurman. Hij noemde de naam van de band. “ Ja precies,” riep zij blij uit. “Dat was het!”
Ze ging bij ons tafeltje staan. Er was een band tussen hen ontstaan. Mijn buurman zat op zijn praatstoel. Maar hij was helaas slecht te verstaan. Ik moest mij goed concentreren om te horen wat hij zei. Hij draaide ook met zijn ogen. Er was iets raars met hem aan de hand.
“Ik praat een beetje onduidelijk,” zei hij toen tegen haar. Alsof hij mijn gedachten had gelezen. “Ik heb een zweer in mijn mond. Ik zal hem maar niet aan je laten zien.” ”Nee, dank je,“ zei zij. En ze pakte snel haar tasje en ging er vandoor.
Ik keek naar zijn fiets. Er lag een armzalig plastic tasje en een verfrommelde rugzak op zijn bagage drager. Twee lege blikjes bier lagen triest ernaast op de grond.
“Waar woon je,” vroeg ik?
“Op een boot,” zei hij. “Ik hou van zeilen. Ik ben eigenlijk piloot, maar ik ben ook zeiler. En ik heb net de logistiek voor de Ocean races gedaan.”
“Dat is heel wat.”
“Mm.”
“Heb jij een boot, vroeg ik? “Ja, die ligt in Scheveningen.”
“Dus je woont in Scheveningen?”
Stilte. “Nee, ik verhuur mijn boot.”
Hij liep naar zijn fiets Er waren werkmannen bezig een huis leeg te halen. “Kunnen jullie nog iemand gebruiken,” riep hij vanaf zijn fiets naar de werkmannen? “Ik heb een klusje nodig.”
“Bel maar naar het kantoor,” zei de werkman.
Hij drukte de twee lege blikjes bier plat die naast zijn fiets stonden. Toen pas begon het tot mij door te dringen dat zijn spraakgebrek misschien door de alcohol kwam.
Hij liep terug naar het tafeltje en ging zitten. Alsof hij ergens over had nagedacht. Misschien dat hij had gezien dat ik het tafereel van de blikjes had gevolgd.
“Ik ben alcoholist,” zei hij ineens. “Al dertig jaar. Ik ben een paar keer opgepakt voor wat kleine dingetjes. Openbare dronkenschap.”
Ik keek hem aan. Een keurige man. Goed gekleed. Modieus. Hoe was het mogelijk?
Hij ging verder. Hij wou zijn verhaal kwijt.
“Ik woon afwisselend bij mijn moeder, mijn zus en in hotels.”
“Je hebt dus geen eigen woonplek,” vroeg ik?
“Zwerf je?”
Hij draaide weer me zijn ogen en zijn hoofd viel wat naar links. “Inderdaad. Ik ben een wereld reiziger. Ik kom overal.”
Zo kan je het natuurlijk ook bekijken, dacht ik.
“Ik hou gewoon van de wereld. Als ik naar een discotheek wil ga ik naar Parijs.”
“Parijs? Dat is niet naast de deur.”
Hij mompelde weer wat onverstaanbaars en dronk in een teug zijn kleine kopje sterke espresso leeg.
Het klonk mij allemaal tamelijk bizar in de oren. Verantwoordelijk zijn voor de logistiek van een wereldberoemde zeilwedstrijd ‘Ocean Race’, een eigen boot verhuren, reizen en tegelijkertijd alcoholist zijn.
Het was tijd om op te stappen.
