Zijn laatste uur gaat nog niet slaan

Statige kerk in verval

Kwart over negen. Ik sta klaar bij de Sacramentskerk. Vandaag gaat het gebeuren. De torenspits gaat eraf.

Om tien uur.

Hebben ze gezegd.

Een speciale hijskraan is er voor ingehuurd.

Een spannend moment.

Ik heb mijn werk en al mijn afspraken afgezegd.

Dit is het moment waar ik steeds op heb gewacht.

Om tien uur kijk ik ingespannen naar de weg.

Of Harry de sloper er al aan komt.

Maar er is nog geen hijskraan te bekennen.

Kwart over tien. 

Nog steeds geen hijskraan.

Om twintig over tien komen de eerste bouwvakkers. 

Zonder hijskraan.

Zou die in de file staan?

Hij moet van ver komen.

Half elf.

Ik wacht.

Kwart voor elf ga ik naar huis om warme schoenen aan te trekken. Het is te koud.

Daarna ga ik weer terug.

Elf uur.

Ik vraag hoe het zit.

“De hijskraan komt zeker vandaag,” zegt de man met de helm tegen mij. “Maar we gaan vandaag nog niet hijsen.”

“Wat,” antwoord ik geschrokken? “Waneer dan wel? Morgen?”

“Hm…er staat morgen waarschijnlijk te veel wind. Dat wordt te gevaarlijk. Maar vandaag gaan we in ieder geval al het voorbereidende werk doen.”

Ik denk aan de werkuren die ik voor vandaag heb geschrapt. Aan de euro’s die ik nu heb misgelopen. En aan de opname van een hijskraan die een toren kapot gaat slaan die ik nu niet zal hebben. 

Ik besef mij dat ik de komende dagen ook tijd moet vrijmaken, wil ik de opname hebben.

Het is guur. Lichte regendruppels vallen naar beneden. De lens van mijn camera is nat. 

Twee nijlganzen kijken vanuit de hoge toren naar de omgeving. Een laatste blik. Vredig. Samen.

De batterij van mijn telefoon houdt er mee op.

Twee mannen klimmen omhoog. En schreeuwen iets naar beneden. Ik versta het niet.

Een bulldozer is bezig grote brokken steen tot gruis te verpulveren.

Nog meer steen moet er kapot.

“En gij zult tot stof wederkeren.”

Brokken steen

Dan arriveert de hijskraan. De grootste van Nederland. Het hek wordt voor hem opengemaakt en hij rijdt statig naar binnen.

Met een aantal mensen uit de buurt kijken we naar dit grootse moment.

Het begin van het einde.

Op het bouwterrein schuift de hijskraan zijn lange arm uit zijn schulp. Er wordt een bak aan vastgemaakt waar twee mannen instappen. Zij worden omhoog getakeld.

Drie uur. Het gaat serieus regenen. Ik ben bang dat al mijn apparatuur kapot gaat. Ik moet naar huis.

Vier uur.

Het werk van de hijskraan stopt weer. De kraan gaat naar beneden. De mannen gaan eruit. En de lange arm wordt in elkaar geschoven.

Het zit erop voor vandaag.

Hoop ik.

(wordt morgen vervolgd)

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.

Discover more from Wandel door de straten van Den Haag

Subscribe now to keep reading and get access to the full archive.

Continue reading