Het is koud in huis.
Zo’n moment dat je denkt, zal ik nou wel of niet?
Terwijl ik daar over nadenk zie ik dat mijn laptop bijna leeg is.
Ik pak mijn snoer en sluit die aan op de computer.
Maar hij past niet.
Wat is dat nou?
Ik kijk nog een keer.
Heb ik het snoertje er verkeerd inzitten?
Nee.
Hm…
Heb ik het verkeerde snoertje?
Nee.
Zou er iets kapot zijn?
Ik weet het niet.
Hoe moet dat nou verder?
Want ik heb mijn computer nodig.
Dan maar naar een winkel waar ze mij kunnen helpen.
Ik pak mijn spullen, doe mijn computer dicht en wandel naar het centrum.
Het is gelukkig mooi weer.
In de winkel leg ik het probleem uit.
De man achter de balie neemt de computer van mij over en kijkt aandachtig naar de aansluiting.
“Aha, er zit een een stukje ijzer in de aansluiting” zegt hij.
“Echt?”, vraag ik.
“Ja.”
“Hoe kan dat nou?”
“In de aansluiting zit een magneetje wat ijzer aantrekt. Wacht maar, ik haal het er wel even uit voor je.”
En hij loopt naar achteren.
Ik sta bij de servicebalie.
En wacht.
Ik hoor hem met iemand praten.
Niet te lang hoop ik.
Want reparaties aan een Mac zijn niet goedkoop.
“Nee hoor,” zegt hij tegen die ander, “ik doe de cv niet aan. Ik heb een elektrisch kacheltje.”
De rest hoor ik niet.
Na vijf minuten komt hij terug.
Met mijn laptop.
“Klaar,” zegt hij.
“Echt, is het gelukt?”
“Ja hoor,” zegt hij.
Opgelucht kijk ik hem aan.
“Dat dan is achthonderd euro,” zegt hij met een serieuze blik.
Wat?
Ik schrik.
Wat zegt hij nou?
Dat kan toch niet?
Hij ziet mij raar kijken en lacht.
“Grapje!”
“O, gelukkig, ik schrok al.”
“Het is goed zo hoor,” zegt hij.
“Je bedoeld…?” vraag ik.
“Ja,” zegt hij.
“Nou, wat fijn, enorm bedankt zeg!”
“Graag gedaan,” zegt hij.
En bij deze woorden loop ik blij de winkel uit.
Vlakbij de winkel zit China Town.
Omdat ik nog iets nodig heb loop ik die wijk in.
De meest heerlijke geuren komen mij tegenmoet.
Gevaarlijk als het lunchtijd is en je trek hebt.
Dus loop ik maar snel naar een viswinkel.
Waar ik een broodje met haring bestel.
En een avocado gevuld met garnalen en mayo.
Dat laatste is eigenlijk te veel, maar ja, wel erg lekker.
Als ik verder wil lopen zie ik ineens een bekend gezicht.
Hé, is dat niet mijn Aziatische buurvrouw?
En jawel.
Ze loopt naar mij toe en zegt: “Wat leuk ik jou zien, kom we gaan samen lunchen.”
En ze grijpt mijn arm en trekt mij naar de Chinees.
“Ik heb al gegeten,” zeg ik.
“Geef niet,” zegt ze in haar gebrekkige Nederlands, “jij met mij eten.”
Ik kijk haar aan.
“Ik heb echt geen honger meer hoor,” zeg ik tegen haar.
Maar ze luistert niet.
Ze wil persé met mij eten.
Waarschijnlijk voelt ze zich wat alleen. Ze is drie en zeventig en heeft twee jaar geleden haar zoon verloren.
Ze trekt mij naar binnen.
En wijst naar de uitgebreide menukaart op de muur.
“Wat jij eten?” vraagt ze mij.
“Ik hoef niets te eten,” zeg ik.
“Ok, ik eten.”
Ze bestelt een Babi Pangang voor haarzelf en een thee voor mij en loopt naar een tafeltje.
Ze loopt slecht.
Deze vrouw.
Maar dat ze drie en zeventig is zou je echt niet zeggen.
Dan begint ze tegen mij te praten.
Als ze zit.
Ik kan haar moeilijk verstaan.
Want ze heeft een sterk Aziatische accent.
En het is lawaaierig.
“Vrienden denken ik dom,” zegt ze tegen mij. “Maar in mijn land ik Gymnasium doen. Daar is weinig geld. Kon niet studeren. Ik slim. No money.”
Dan praat ze over haar andere zoon die nog wel leeft.
“My son clever. Hij veel geld. Werken. Veel.”
Ik knik.
“Zijn vrouw niet aardig, “ gaat ze verder. “Bazig. Yes, she is dominant. Not nice to me. She want to sell my house. Don’t want. Jij pianoles?”
Ik knik.
“My grandfather sing. Very good singer. Als Pavarotti. Wedstrijd gewonnen op tv. But he wanted job. Don’t sing anymore. I can sing. But donn’t practice.”
Dan murmelt ze iets wat ik niet versta.
Het eten komt er aan.
Met helaas, twee borden.
Oh god, denk ik, ik wil geen bord.
Maar ik heb niets te zeggen.
Ik moet een bord pakken.
En ze schept mij eten op.
Vlees en rijst.
“Er zit geen groenten bij, “ zeg ik tegen haar.
“Jawel,” zegt ze, “dat ligt onder vlees.”
Ik kijk.
En inderdaad.
Er ligt één blaadje sla.
Gelukkig blijkt het vlees knapperig en vol van smaak.
Zij begint eerst met eten.
Ik vraag haar of ze al verhuisd is.
“Bijna,” zegt ze.
“Ik laat morgen nieuw appartement zien. Aan jou. Bel aan. Jij mee.”
“Morgen moet ik werken,” zeg ik. “Maar maandag kan ik wel.”
Ze knikt en eet verder.
Met open mond.
Het is even stil.
Gek genoeg is het wat ongemakkelijk. Zo goed ken ik deze buurvrouw nou ook weer niet.
Ik vraag haar waarom ze nooit goed Nederlands heeft geleerd.
“Ik druk,” zegt ze.
“Met de kinderen.”
Haar mond staat wagenwijd open.
“Altijd werken want mijn man altijd werken. No time.”
Terwijl ze praat vliegen er wat rijstkorrels uit haar mond.
Ik kijk vol afgrijzen naar een witte korrel die op mijn bord belandt.
Ik probeer haar verhaal te volgen.
Maar dat lukt niet meer.
Want ik ben afgeleid.
Ze neemt weer een nieuwe hap.
En praat verder.
En dan.
Oei.
Ja hoor.
Te laat.
Ze spuugt de rijst recht in mij gezicht.
Terwijl ze praat.
Ik kijk haar geschokt aan.
Wat moet ik doen?
Ze merkt het niet.
Dit kan toch niet?
Hoe kan ik deze vrouw laten stoppen met eten?
Want ze wil haar verhaal kwijt.
Als ik nou zelf wat meer eten opschep zodat zij wat minder heeft?
Gretig schep ik mijn bordje vol.
En probeer niks meer te vragen.
Maar dat maakt niks uit.
Ze is niet te stoppen.
Deze vrouw.
Met de rijstkorrels die aan haar kin kleven.
“Ik ga ergens anders wonen. Appartement. House not sale. For grandchildren.”
Een uur lang hoor ik haar aan. En kijk naar het hoopje rijst wat gelukkig steeds kleiner wordt.
Voorzichtig probeer ik dan te zeggen dat ik weg moet.
Gelukkig begrijpt ze het.
“Jij gaan,” zegt ze.
Ik knik.
“Maar kan ik je hier wel alleen laten?” vraag ik.
“Ja, geeft niet, vriendin komen.”
“Ok, tot ziens!
En met die woorden verlaat ik haar.