Repair Café Spinozahof op prachtplek

Ken je dat?

Gaatjes in je t-shirt?

Het liefst drie naast elkaar?

Zeepjes, lavendel, cederhout.

Alles heb ik geprobeerd om die rot motten uit mijn kleding te krijgen.

Maar niks hielp.

Ze bleven maar terugkomen!

Toen leek mijn riem ineens de kwaaddoener.

Met zijn te scherpe gesp.

Riem weg. 

Gaatjes weg.

Althans, er kwamen geen nieuwe gaatjes meer bij.

Maar wat moest ik met al die oude gaatjes?

Ik had gehoord over een Repair Café.

Waar je apparaten en kleding kan laten repareren.

Repair Café?

Ik zie een buurtcentrum voor me. Met een klein zaaltje. Waar verlopen oude mannen met gele nicotine vingers achter een tafel mensen helpen met hun kapotte apparaten.

Waar een muffe geur hangt.

En slappe koffie in plastic bekertjes wordt geserveerd.

Met oude weke koekjes.

Nee.

Daar heb ik toch niet zo een zin in.

Maar Vlinder zegt dat er een leuk Repair Café in Den Haag is. Namelijk bij Spinozahof in de Stationsbuurt.

“Spinozahof?”

“Ja, dat is een stadstuin.”

Ik denk er even over na. Zal ik daar naar toegaan?

Ach. Waarom niet? Het is lekker weer.

En daar ga ik dan.

Via de mooie statige gracht Groenewegje op weg naar de armere buurt waar ik moet zijn.

Als ik daar aankom kijk ik om mij heen.

Waar is het eigenlijk?

Ik zie alleen maar flats.

Of?

Is daar niet?

Zie ik daar iets groens in de verte?

Ik loop er naar toe.

En jawel, daar is Stadsoase Spinozahof.

Omringd.

Door heel veel.

Groen.

En.

Hout en bloemen.

Op een plein.

Temidden van troosteloze flats. 

Bizar.

Ik loop naar het hek waar je naar binnen kan.

En daar is het bord van het Repair Café!

Is hier wel echt het Repair Café?

Tussen al dat groen, moestuintjes, compost,  regenwater, recycling, een zelfgemaakte pizzaoven, konijnenhok, ouderwetse bakfiets, orangerie met zonnepanelen, keuken, licht, picknicktafels, sfeer?

Een jonge vrouw verwelkomt mij en vraagt of ik een kopje thee van de kruidentuin wil.

Kruidentuin? Hier? Wat leuk!

Ze komt met een kleurige thermoskan en schenkt mij thee in.

Ik mag overal gaan zitten.

Er is een vriendelijke sfeer. Mensen praten met elkaar. Praten met mij. Het zonnetje schijnt.

In de orangerie is het Repair Café. Een glazen kas door de vrijwilligers gemaakt met een keuken.

Ik heb mij helemaal vergist.

Inplaats van een groep oude verlopen mannen zit hier een groep jonge enthousiaste vrijwilligers.

Die helpen waar ze helpen kunnen. En praten met iedereen die dat wil.

Ik ga zitten.

En word blij.

Lampen, stofzuigers, stoelen, truien. Van alles komt er binnen.

Een vrouw komt zelfs met een drinkend beertje. Zij hoopt dat iemand die maken kan. 

Vlinder kijkt er naar. Want zij is hier ook vrijwilliger.

Ondertussen vertelt de vrouw over haar leven.

Ze is violiste geweest. Maar werd ziek. En toen ging het niet meer.

Ik luister. Naar haar verhaal. En kijk ondertussen naar de reparatie. En drink van mijn thee.

Na een tijdje schroeven en draaien lijkt het beertje het zowaar weer te doen!

De vrouw is blij.

En ik sta op.

In de keuken wordt ondertussen een soepje opgewarmd. 

We krijgen straks allemaal soep met brood. Zowel de vrijwilligers van het Repair Café als de bezoekers. 

Thee, koffie en koekjes kun je sowieso in overvloed pakken.

Het ontbreekt mij aan niets.

Wat een gastvrijheid!

Ik ga naar de lange picknicktafels buiten.

En kijk in de tuin. Een oase van rust, groen, schoonheid en sfeer.

Er staat ook een vogelverschrikker. 

De vogelverschrikker heeft een raar tekentje op zijn voorhoofd. Zou dat iets betekenen?

En er is een pizzaoven.

Een eco toilet.

En uitleg over ecosystemen.

Hemelwater (regen) wordt hier opgevangen.

Mensen en studenten met vele achtergronden en culturen zijn hier actief: mensen uit Tsjechië, China, Iran, Irak, Turkije, Nederland, India, Engeland, Ierland. En ga zo maar door.

Sommigen hebben ook een eigen moestuintje. 

En op de zaterdagmiddagen is er een heuse chefkok.

Ik doe mijn ogen dicht. En hoor hoe iemand bijna geluidloos een soepje bij mij neerzet.

Ik doe mijn ogen weer open. 

“Dank je wel,” zeg ik.

Ze lacht vriendelijk en zegt met een Engels accent: “alsjeblieft.”

Als mijn soep op is besluit ik met mijn t ‘shirts naar binnen te gaan.

Ik vraag de naaister of zij mijn t-shirts kan maken. “Helaas,” zegt ze, “de stof is te dun.”

Dat krijg je met die goedkope t-shirts! denk ik dan.

Ze adviseert mij een lapje stof erop te naaien.

Ik neem nog maar een glaasje water.

Één reactie op “Repair Café Spinozahof op prachtplek”

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.

Discover more from Wandel door de straten van Den Haag

Subscribe now to keep reading and get access to the full archive.

Continue reading