Marmaris verhuist

Vroeg in de ochtend

Ik ben vanochtend vroeg opgestaan. Om naar Marmaris in Kijkduin te lopen. De maan is nog te zien. Het is donker.

Al zeventien jaar kom ik bij Marmaris. Marmaris is een Turkse lunchroom, restaurant. Al menig blog heb ik hierover geschreven.

De Turkse lunchroom/restaurant Marmaris

Marmaris is in Kijkduin. Het oude Kijkduin. Maar er moet plaatsgemaakt worden voor het nieuwe Kijkduin.

Alle restaurantjes op de boulevard gaan weg.

Oud restaurant bespoten met graffiti, Street Art

Marmaris is één van de laatste die er nog is. Ik heb steeds gedacht, en gehoopt, dat dit restaurantje zou blijven. 

Maar helaas. Ik zie een groot affiche op de deur hangen.

Marmaris gaat verhuizen

Marmaris gaat verhuizen! 

Al over een week zitten ze op de nieuwe plek. In Scheveningen!

Ik schrik. 

Nee toch? 

Dat kan toch niet waar zijn?

Mijn plek om te ontspannen. Gaat die weg?

“Morgen is ons afscheidsfeest,” zegt de eigenaresse tegen een man in fietskleren, die bij de bar staat.  “Ik zou het leuk vinden als je ook komt.”

Ik moet naar de wc en wil ze passeren. Maar de man staat in de weg. De eigenaresse duwt de man zachtjes opzij en zegt:”Gaat u maar mevrouw.” Vriendelijk als altijd.

Ik loop naar de wc.

Als ik weer terug op mijn plek ben is er inmiddels een groepje ouderen naast mij gestreken. De eigenaresse staat naast hen. Ook zij zijn op de hoogte van de verhuizijng. 

Eén van de mannen spreekt haar aan: “hoe ga je dat doen met parkeren als je in Scheveningen zit?”

Het lijkt alsof hij wil horen dat zij het daar heel moeilijk mee heeft.

“Ik heb een parkeerplek gehuurd,” zegt ze soepeltjes.

“Haken er ook mensen af,” vraagt de man verder?

“Nee, Iedereen, het hele personeel gaat mee. Het zullen lange dagen worden. Want de openingstijden zijn daar langer. En er zijn vierhonderd zitplaatsen, inplaats van de honderd die we hier hebben. Maar we gaan werken met twee shifts.”

Ze wordt weggeroepen.

“Ja, zo gaat het,”zucht een van de vrouwen.

Maar dan komt de eigenaresse terug.

“Jullie zijn morgen vanaf zes uur welkom op mijn afscheidsfeestje hoor,” zegt ze tegen de groep. 

Ik kijk haar aan. Ben ik ook uitgenodigd?

Maar helaas. Ze vangt mijn signalen niet op.

Een gele container vol met afval staat buiten op de boulevard. De lege panden zijn ondergespoten met graffiti. Op een kunstige manier.

Muren bespoten met graffiti kunst

Het oude deel is bezig plaats te maken voor het nieuwe.

De nieuwe flats

Ik heb eens een verhaal over een oudere vrouw geschreven. Deze vrouw komt hier geregeld en viert hier ieder jaar haar verjaardag (blog ‘Ons kent ons’). 

Graffiti, dit lijkt een parodie op de
nieuwe flats

Wat zal er met haar gebeuren? Zal zij een nieuwe lees- en ontmoetingsplek moeten vinden? Op haar negenentachtigste?

De mensen naast mij bespreken hoe ze bij het nieuwe filiaal kunnen komen. Met welke tram. 

“Het Kurhaus plein. Daar moeten we naar toe,” zegt de man.

“We hebben hier altijd met heel veel plezier gezeten,” zegt een andere man. 

“Vriendelijk personeel. Fijne tent. En jaren is de cappucino hier maar één euro vijfenzeventig geweest.”

Ik kijk op de menukaart. Nog steeds zie ik één euro vijfenzeventig bij de cappucino staan, maar nu is van de zeven inprovisorisch een negen gemaakt.

Goh, naar Scheveningen, denk ik.

Scheveningen heeft een hele andere sfeer. Het is er druk, toeristisch en er zijn geen gratis plekken om te parkeren.

Wat een geluk dat ik hun laatste dag hier nog kan meemaken.

Ik kijk naar buiten. Een oude man in een rolstoel wil naar binnen. Zijn vrouw staat achter hem. Hij doet de deur open en rijdt behendig, draaiend aan de wielen, tussen de tafeltjes door. Als ze een plekje hebben gevonden gaan ze zitten.

Hun kleindochter, die ook is binnengekomen, heeft een hond mee, aan de riem. 

Ze doet haar jas uit. En kijkt wat verveeld rond in deze tent voor gepensioneerden. Ze gaat zitten. Het is stil. Niemand zegt wat.

Het meisje zet haar elleboog op tafel en plaatst haar hand onder haar kin. Ze weet niet goed wat ze moet doen. Ze heeft twee haarspeldjes aan de zijkant van haar kapsel en haar mond valt een beetje open.

“Zo, ik ben helemaal tot rust gekomen,” zegt mijn buurman. “Een soort therapie is die zondagochtend hier. Zullen we zo terug wandelen via het strand?”

Een hond naast mij begint te grommen tegen de hond van het meisje. Het meisje kijkt even op. Maar dan valt ze terug in een apathie.

De ober komt met een theedoos bij haar oma. Schijnbaar heeft ze al besteld. De oma zoekt een zakje thee uit.

“Hier kan je met de auto voor de deur parkeren,” zegt de man van het groepje naast mij. “Je bent vrij. Onafhankelijk. In Scheveningen kan je je auto niet kwijt.”

“Nou, dit was de laatste keer dat we hier zijn,” zegt een van de vrouwen.

“Wat gaan jullie morgen doen?”

“Naar de Sallandse Heuvelrug. Daar is het zo mooi. We gaan lekker wandelen.”

“Heerlijk.”

“Jazeker.”

“Goed Linda, tot volgende week dan. In Scheveningen. Wij gaan ervandoor. We kunnen hier morgen niet meer zijn. Doeg.”

“Doeg.”

Het verveelde meisje heeft ondertussen ook een drankje gekregen. Ze lepelt met een lepel de slagroom uit haar warme chocolademelk. Ondertussen staart ze op haar telefoon. Haar oma kijkt neemt haar zwijgend op, Met een glimlach rond haar lippen. De invalide opa met grijze snor roert in zijn thee. Het is doodstil. Niemand zegt wat tegen elkaar.

Het groepje naast mij is nu weg. De tafel is leeg. 

De oma kijkt wat onhandig in het rond. Haar blik valt op mij. Ik kijk terug. Dat is iets teveel voor haar. Haastig grijpt ze naar haar warme drank op tafel en draait haar hoofd naar beneden.

De serveerster komt langs. De grootouders willen wat eten. Even is er een gesprek. Maar dan valt het weer stil. De invalide man kijkt voorzichtig in het rond. Of er ergens anders iets gezelligs aan de hand is. Gelukkig voor hem dat er nieuwe mensen binnenkomen.

Er is een zacht muziekje op de achtergrond. Ze hebben een soort uitbouw van glas met een kap eroverheen gemaakt. Het is hier licht.  Het dak kan open als het warm is. Bij kou doen ze de buitenkachels aan. Vroeger mocht je hier roken.

Het is de laatste keer. Dat ik dit mee kan maken. Daarna gaan ze voor goed dicht.. 

Ik zal zeker een kijkje nemen in Scheveningen.

Het meisje heeft ook een kom soep besteld. Schijnbaar had ze trek. Er staat een mandje met brood en boter in het midden van de tafel. Haar mondhoeken hangen naar beneden terwijl ze een broodje met boter besmeert.

Na de soep pakt de oma ineens heel onverwacht de hond, doet haar jas aan en loopt met hem naar buiten. Ze kijkt buiten nog even naar het affiche en vertrekt.

De opa en het meisje zijn nu alleen. Het meisje trekt ook haar jas aan. Maar de invalide opa niet.

Hij zegt iets tegen zijn kleindochter. Zij kijkt op van haar telefoon. Het is maar voor even.

De oma zie ik buiten staan. En wachten met de hond. Er zit geen beweging in opa en de kleindochter. Oma bukt zich. Om de hond te aaien. Het poedeltje vindt het heerlijk.

De opa wil afrekenen. Maar de serveerster heeft het te druk.

Eindelijk, na lang wachten lukt het hem te betalen. De kleindochter geeft opa zijn jas en ze beginnen zowaar met elkaar te praten. Het kost hem moeite zijn jas aan te krijgen. Maar de kleindochter helpt hem niet.

Oma zit nu op haar hurken.

Eindelijk, als het laatste knoopje van zijn blauwe regenjas dicht is en zijn portemonnee in zijn zak, vertrekt hij. De kleindochter doet de deur voor hem open.

Dan is het ook voor mij klaar.

Ik doe mijn jas aan. En loop richting de deur. 

Ik kan slecht tegen verandering.

Net voordat ik de deur wil opendoen hoor ik de ober wat zeggen.

“Over twee jaar komen we hier weer terug, als alles verbouwd is.”

Wat zegt hij nou?

Is dit een grap? 

Uitzicht op de boulevard en de zee

2 reacties op “Marmaris verhuist”

  1. O, dat is ook schrikken voor mij. Toen mijn ouders nog leefden gingen wij geregeld naar Kijkduin. Zo gezellig. Zij woonden in Loosduinen. De straten waar ik als kind en tiener kwam in Morgenstond zijn ook verdwenen, ons huis ook. Nu dit weer. Gelukkig heb ik de herinneringen. Het voelt wel raar hoor.

    1. Ja, dat is schrikken hè. Ik ben er ook niet blij mee. Maar ik zal er geregeld naar toegaan zodat je misschien een beetje kunt meegroeien met de verandering.
      Goh, dat is ook wat, dat hele straten zijn verdwenen in Morgenstond. Hoe is dat mogelijk?

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.

Discover more from Wandel door de straten van Den Haag

Subscribe now to keep reading and get access to the full archive.

Continue reading