Marskramerpad van Wassenaar naar Leiden, dag 2

Een lange afstandswandeling is meer dan een gewone fysieke activiteit.

Deel uitmaken van een groter geheel. Dat zijn woorden die bij mij opkomen.

Ik loop zonder boekje. Dat is niet niks. Ik moet blind vertrouwen op rood-witte aanwijzingen. En op mijzelf.

Lukt dat?

Soms kan ik geen bordje vinden, of begrijp ik de aanwijzing niet. 

Dan komt het er op aan je niet te laten overvallen door blinde paniek.

Rustig blijven. En vertrouwen. Ook al gaat het voor je gevoel volledig mis en dreig je iedere grip te verliezen.

In het begin van mijn wandeling kan ik nog wel terug lopen en zoeken. Want ik ben nog fit. 

Maar na achttien moeizame kilometers is elke stap er een teveel. En is mijn denken ook niet helder meer.

Logisch nadenken.

Dat is het sleutelwoord.

‘‘Proberen’ is altijd ‘fout’.

Geen aanwijzing? Rechtdoor.

Bordje gemist? Terug.

Mag je ergens niet in? Vraag dan de weg.

Hoe verder ik loop, hoe duidelijker mij dat wordt.

Vandaag start ik in Wassenaar. Bij de bushalte waar ik de vorige keer ben gestopt.

Ik loop richting de N44 om over te steken. Want ik moet naar het landgoed toe heb ik gelezen.

Maar…

Mijn rood-witte bordje zegt dat ik naar links moet. Dat is vreemd. Hoe kan dat nou?

Dat klopt niet.

Ik kijk waar de weg naar toe gaat. Misschien is er wel een tunneltje wat ik niet ken?

Maar niks van dat alles. Geen tunneltje. En geen oversteekplaats.

Als ik nog iets verder doorloop houdt elke aanwijzing op. Grijze lantaarnpalen staren mij verbaasd aan. Bomen schudden ontkennend met hun bladeren. Alles lijkt er op te wijzen dat dit niet de goede richting is.

Dat zijn momenten dat onzekerheid mij overvalt. 

Kijk ik niet goed? Heb ik iets niet begrepen? Heb ik geen richtingsgevoel? Ben ik niet geschikt voor zo’n lang traject?

Ik twijfel.

Zal ik dan toch maar terug gaan en oversteken bij de stoplichten? En de bordjes negeren?

Maar dat voelt zo onbevredigend. Alsof ik gefaald heb de juiste weg te vinden.

Maar ik heb niet echt een andere keus.

Wat teleurgesteld loop ik terug en steek ik de weg over. 

Richting de Horsten. Een weg die ik ken.

En dan.

Yes!

Hebbes.

Ineens.

Onverwacht.

Daar is een bordje!

Verheugd zet ik mijn wandeling voort.

Het is mij gelukt.

Les 1: Je faalt niet als je een klein stukje eigen route inbrengt.

Ik loop de Horsten op.

De plek waar Koning Willem Alexander woonde voordat hij in zijn huidige woning terecht kwam. Enkele leden van de Oranjes wonen hier nog steeds.

Een prachtig landgoed met mooie boerderijen, landhuizen en natuur. Opengesteld voor publiek. 

Er staan veel bomen. Maar tot mijn opluchting kan ik de bordjes goed volgen.

Een aangenaam stuk wandeling.

Op een gegeven moment moet ik naar rechts. Naar het Molenpad.

En dan staat er dit.

Molenpad vanaf deze richting
afgesloten

Nee!!

Wat nu?

Even duizelt het mij. Ik heb geen flauw idee welke kant ik op moet gaan.

Er is geen alternatieve route. Want alle paden die naar rechts gaan zijn privé eigendom.

Wordt dit dan het einde van de wandeling?

Ik denk na. 

Blijf helder, zeg ik tegen mijzelf. Denk logisch na. 

Bij geen aanwijzing het pad blijven volgen, zegt een stemmetje in mijn hoofd.

Zou dat de oplossing zijn?

Hm…

Erg zeker ben ik niet van mijn zaak.

Want dat kan ik wel denken maar je weet maar nooit.

Dan besef ik mij dat er wandelaars zijn.

Natuurlijk, dat ik daar niet eerder aan heb gedacht!

Ik kan het natuurlijk gewoon vragen.

Ik vraag een vrouw of ze weet hoe ik in Voorschoten moet komen. Want dat is mijn volgende bestemming.

‘Ja hoor,’ zegt de vrouw met de hond.

Ze vertelt mij dat ik de rode stip moet blijven volgen.

Ik bedank haar en vervolg opgelucht mijn weg.

Les 2: de weg vragen mag.

Twintig minuten later loop ik langs een grote stapel gehakte bomen.

En ga het park uit.

Naar links.

Een klein boeren landweggetje op langs het water. 

De zon schijnt lekker. 

Het is warm.

Ik zie verderop een bankje. Zal ik daar even gaan zitten? En een pauze nemen? Wat eten?

Dat lijkt mij een goed idee.

Ik plaats mij op het bankje en kijk uit over uitgestrekte velden.

Fietsers passeren mij. 

Ik ben trots dat het me gelukt is tot hier te komen. 

Grappig denk ik,  eigenlijk komt het steeds weer goed. 

Les 3: het komt altijd goed.

Na mijn pauze zet ik de wandeling voort. En het is inderdaad nog een heel eind lopen naar Voorschoten, maar het is een mooie tocht.

Dan gaat de rood-witte aanwijzing naar links. Op deze aanwijzing staat het logo van de NS. Hm. Dan zal dit wel niet de aanwijzing zijn die ik hebben moet. Maar hoe ik ook zoek, een andere aanwijzing is er niet.

Dan maar de NS sticker volgen. Ik kom uit bij het station van Voorschoten.

Daar houdt elke aanwijzing op. Logisch, want waarschijnlijk is dit het eind van de NS wandeling. Ik heb niet de juiste route genomen.

Ik loop weer terug.

Ik herinner mij een café in het centrum van Voorschoten. Daar loopt de wandeling langs heb ik ooit gelezen. Ik besluit daar linea recta naar toe te gaan. Want ik wil ook even een coffee to go halen.

Ik loop naar de Voorstraat in het centrum.

Dat is een sfeervolle straat. Met mooie bomen, café’s en oude panden. 

Ik krijg even het gevoel alsof ik in de dorpsstraat van Vlieland terecht ben gekomen.

Op de hoek staat een mooi wit huis. Daar ga ik naar rechts.

Ik begin langzaam het gevoel te krijgen op weg te zijn naar iets groots. Een groot doel, ver weg van de stad, van de drukte en het lawaai.

Twee ouderen racen mij voorbij op hun geniale corona-proof duo fiets.

Dan laat ik Voorschoten achter mij. En ga via een blauwe brug het water over. Vanaf daar blijf ik tot Leiden langs het water lopen.

Rijnschiekanaal

Een mooi weggetje met fietsers, boerderijen, huizen, tuinen, weilanden en een boot op het water.

Dan zie ik het bordje Leiden. Mijn hart maakt een vreugdesprongetje. Ik ben er! Dat is snel.

Maar dan blijkt dat ik nog lang langs dit water moet lopen. En er nog lang niet ben.

ik passeer vogelgebieden, natuurparken en grote nesten in hoge bomen van reigers. 

Ik realiseer mij dat Leiden veel groter is dan ik dacht.

Uiteindelijk kom ik bij een singel.

Veel jongeren zie ik daar in het gras zitten. In de zon.

Ik kan ook wel een pauze gebruiken.

En ga even zitten. 

Het is een fijne plek. En doet me aan Utrecht denken. De stad waar ik twaalf jaar met veel plezier heb gewoond.

Maar ik kan niet te lang blijven zitten want ik moet ook nog terug naar huis.

Op een gegeven moment kom ik bij een stil stukje weg langs het water. Hier staan kleine huisjes. Misschien ooit wel arbeidershuisjes geweest. Ik krijg het gevoel alsof ik Leiden nu aan het verlaten ben. Het wordt steeds rustiger. 

Dan vertelt een rood-wit bordje mij dat ik naar rechts moet. Maar als ik goed kijk zie ik dat er een andere wandeling op de rood-witte strepen geschreven staat. Dan toch maar rechtdoor.

Maar al snel blijkt dat de weg rechtdoor doodloopt. Ik kan het niet meer opbrengen verder te zoeken.

En zoek een plek waar ik de bus naar het station kan nemen.

Ik realiseer mij dat ik voor het eerst in mijn leven een en twintig kilometer heb gelopen.

Ik pak de bus bij de Leiderdorpsebrug. En laat mij naar huis vervoeren.

Eenmaal thuis kijk ik nog eens naar de route. En wat blijkt? Ik ben te ver gelopen.

Een lezeres maakt mij erop attent dat je zelf kan bepalen hoeveel je loopt per dag. Maar ik houd mij toch liever aan de bestaande etappes.

7 reacties op “Marskramerpad van Wassenaar naar Leiden, dag 2”

  1. Heel herkenbaar , het volgen van de route en het niet zien van bordjes en andere aanwijzingen. Wij lopen meestal ook verkeerd.
    Sterkte ermee. Ik vind 20 km wel heel erg ver, trouwens !

    1. Ha ha, wat leuk om te horen dat ik niet de enige ben!
      Ik vond 20 km ook heel erg ver hoor. Ik heb altijd gedacht dat ik dat niet kon. Totdat ik het een keerde probeerde. En toen bleek dat ik het wel kon. Misschien geldt dat ook wel voor jullie?

  2. Ha, ha. Feest der herkenning dit verhaal Het Marskramerpad was ook mijn eerste LAW.
    Tip 1. Zonder boekje lopen is niet echt heel handig, wat het is waar: mis he streepjes, dan raak je de weg kwijt.
    Tip 2. De routes staan op Wandelnet.nl
    Je kan ze dus downloaden. Ik zet ze zelf op mijn gps. Gewoon het gekleurde lijntje volgen en als je verkeerd loopt hoef je niet terug te lopen.

    Heel veel plezier verder. Je bent wel een doorzetter zeg!!
    Groet, Ellen.

    1. Hoi Ellen, dank je wel voor de tips!
      Goh, volgens mij ben jij echt al een ervaren wandelaarster. Heb je ook wel eens overnacht tijdens het Marskramerpad? Dus dat je meerdere dagen achter elkaar liep?
      Groeten Barbara

      1. Ja, ik loop wel eens 2 of 3 dagen achter elkaar. Ik overnacht altijd bij Vrienden op de Fiets. Dat is ook voor wandelaars. Het is de leukste én goedkoopste manier om met je rugzak door Nederland te trekken. Je slaapt dan bij particulieren. Google er maar eens op.

  3. Wat een pracht verhaal, lang geleden in den haag en Voorburg geweest, je tochtvertelling doet mij wat.
    Ga zo door en geniet er van.
    Binnenkort gaan we weer naar den Haag.
    Gr. Leo uit Velp gld

    1. Hoi Leo, wat leuk zeg dat je ooit ook in Den Haag en Voorburg bent geweest!
      Jullie zijn van harte welkom!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.

Discover more from Wandel door de straten van Den Haag

Subscribe now to keep reading and get access to the full archive.

Continue reading