“Weet u misschien wanneer deze tuin is aangelegd,” vraagt een oud gebocheld Japans vrouwtje mij? Aan haar arm bungelt een nog ouder Japans vrouwtje.“Ik zou het niet weten,” zeg ik hen. Ik kijk naar het bord voor mij: ‘Deze tuin is zes weken per jaar open’. Niets over het ontstaan van de tuin.“Dat zouden ze er toch echt bij moeten schrijven,” zegt het vrouwtje weer. Ik knik maar.
Er zijn twee ingangen bij de Japanse tuin. En twee borden. Het eerste bord heb ik net gelezen. Op het tweede bord staat dat deze tuin begin twintigste eeuw is aangelegd. Ik wil naar haar teruglopen om dit te vertellen maar dan bedenk ik mij dat ik haar in de tuin wel zal tegenkomen.
De Japanse tuin ligt in Landgoed Clingendael. Clingendael is een prachtig bebost gebied waar je fijn kan wandelen of op een bankje kan zitten. Er zijn grote weides en vijvers met zwemmende vogels, maar ook bospaden, bruggetjes, speelplekken en verschillende tuinen. Zo heb je De Japanse tuin, maar ook de oud-Hollandse tuin.
De Japanse tuin heeft iets magisch, misschien omdat die zo kort open is. Maar zeker ook omdat er de meest prachtige planten staan. Je waant je even in Japan voor zover ik mij dat kan voorstellen.
Ik las onlangs een artikel van een Japanse man die een winkel in Den Haag heeft (Weimarstraat 40) waar hij bonsai boompjes verkoopt. Hij noemt de Japanse tuin de mooiste van Europa. Een tuin waar zelfs bomen staan die niet meer in Japan groeien. “Als ik heimwee heb, ga ik naar de Japanse tuin,” zegt hij.
Ik loop over een bruggetje naar binnen. Verboden voor honden. Het eerste wat mij opvalt is een grote verscheidenheid aan kleuren en vormen. Bomen, struiken met grillige vormen, weelderige bloemen, Japanse huisjes waar je even tot jezelf kan komen, verliefde stelletjes op rode houten bruggetjes die elkaar fotograferen, vijvers met overhangende takken, grote bladeren, mossen die als een tapijt tussen de bomen door slingeren. Een overvloed aan alles. Overweldigende schoonheid. Met een paar foto’s kan ik niet overbrengen wat je daar meemaakt.
Eigenlijk zou ik hier in diepe rust in zo’n huisje willen zitten of het Boedha beeld begroeten. Maar helaas ben ik hier niet alleen. Gelukkig dat deze tuin ook nog een paar dagen na de meivakantie open is.
