De nieuwe Pier

De Pier is een begrip. Niet alleen binnen Den Haag maar ook daarbuiten.

Als ik over de Pier praat hebben velen daar een mening over. Ik zelf ook.

Voor mij is de Pier altijd een verwaarloosde lange slurf met vieze kunststof ramen geweest waar je bijna niet doorheen kan kijken. Gokhallen, Van der Valk horeca en een verzameling van verlaten vervallen gebouwen. Al met al een treurig aanzicht. Ik heb nooit begrepen wat de aantrekking van die Pier kon zijn.

Tot een paar jaar geleden. Opeens stond de Pier te koop. Voor één euro kon ik ‘m kopen. Er ging een schok door mij heen.. Eén euro?? Kon ik de Pier kopen?

Ik begon als een razende plannen te bedenken over wat ik met de Pier zou kunnen doen: werkruimtes voor kunstenaars, betaalbare sfeervolle bed and breakfast,  gezellige terrassen in de open lucht, concerten op zee.

Voordat ik het wist had ik mij de Pier toegeëigend. Maar natuurlijk kon deze droom niet doorgaan want je moest een renovatie accepteren van miljoenen euro’s. Want de onderkant was helemaal versleten. En nog wel meer, dacht ik bij mij zelf. Dus dit plan moest de vuilnisbak in.

Uiteindelijk is het door een andere ‘eigenaar’ opgekocht. Ik ben vergeten door wie. En het werd helemaal opgeknapt. Nog steeds las ik verontrustende berichten als: ‘Er staat nu een heus reuzenrad’, of ‘bungeejumpen blijft bestaan!’

Maar ik werd wel nieuwsgierig.

Daarom leek het mij de moeite waard er ooit eens een kijkje te gaan nemen. Op een rustig moment als het daar niet zo druk zou zijn. Op een winterse ochtend.

Vandaag.

Het allereerste wat mij opvalt als ik daar ben is de boulevard van Scheveningen. Die hebben ze helemaal verbouwd. Inplaats van de drukke boulevard die ik ken heeft deze plaats gemaakt voor een wijdse, brede, rustige doorgang met uitzicht op zee. En mooie kunstwerken.

Als ik de Pier begin te naderen slaat te twijfel toe. Is er graffiti op de Pier gespoten? Zie ik het goed? Is het toch nog steeds vervallen?

Helaas associeer ik graffiti altijd met ‘vervallen’. (Niet terecht, want graffiti is kunst. Maar ja, je hebt natuurlijk een verschil in baldadige jongeren die met hun spuitbus opstandige teksten op objecten spuiten en kunstenaars die een echt ontwerp uitwerken).

Als ik dichterbij kom zie ik dat het een gestileerde tekst van een restaurant is.

De ooit smoezelige palen in zee blijken nu prachtige kleuren te hebben. Ik ben verrast. Wat ziet dit er modern, schoon en kunstig uit.

Maar deze associatie wordt snel teniet gedaan door de nog steeds aanwezige claustrofobische plastic pijp waar je doorheen moet.

Na wat gedrentel besluit ik toch naar binnen te gaan. En dat is maar goed ook want dit nieuwe complex overtreft mijn stoutste verwachtingen.

Al bij binnenkomst stuit ik op een trendy busje in de hal. Zo’n kar die je vooral op hippe foodmarkets verwacht. Waar je aan de zijkant je verantwoorde broodje guinoa met zoete aardappel en verse biologische groenten van eigen grond kan kopen. Verrassend in zo’n plastic pijp.

Als ik verder de pijp inloop veranderden definitief al mijn vooroordelen.

Ik kijk recht in een gezellige gang met hippe lunchrooms, houten trendy meubelen, standjes die hun waar verkopen, kunstwinkels, sieraden, schone ramen, prachtig uitzicht over de zee en een uitnodigende  houten trap naar boven.

Die loop ik op.

En ja, dan weet ik waarom ik naar de nieuwe Pier ben gegaan.

Bij de aanblik van dit prachtig gerenoveerde houten dek van een ingebeelde boot vergeet ik snel al mijn vooroordelen.

Het lijkt of ik op het dek van de boot naar Vlieland zit. Weg van alles. Op de open zee. Met wijdse uitzichten, houten vloeren, railingen, trappen die omhoog en omlaag gaan, nisjes, barretjes met terrasstoelen, eten en drinken.

Wat een verandering. En wat een verademing, Ik ga zitten op een stoel. En luister naar de meeuwen. Ik voel de wind door mijn haren wapperen en kijk dromend in de verte. Land in zicht. Alleen maar strand en zee.

Ik kan nu toch wel constateren dat de Pier heel mooi is geworden. Missi geslaagd.

Klik hier voor een filmpje op Instagram.