Kolossen staren mij aan, wat doe jij hier? In deze wijk?
Ik kijk naar de wijk. Ik zit fout. Fout tijdstip, foute plek. Ik kijk met andere ogen. Met hun ogen. En ineens is de stad mijn stad niet meer. Ziellooos en mensloos kijken de straten mij aan. En de camera met mij.
Ik word onrustig. Er valt zoveel te vertellen. Over de buurten, de plekken, de mensen. Maar nu zie ik niks meer en staar naar een vragende camera, roepende microfoontjes en vragen van een interviewer die op straat herkent wordt. Hij doet het leuk. Hij beweegt zich makkelijk voor de camera. De regisseuse coördineert het geheel.
Na drie uur zijn de batterijen op. De camera kan nog maar vijf minuten opnemen. We hebben nog niet genoeg.
Waar zijn ze, de groepen Surinamers, Polen en Hindoestanen? Waarom klonteren ze niet samen in bepaalde wijken?
De eindconclusie. Dan maar de eindconclusie. Ik voel mij tekort schieten. We hebben ze niet gevonden. Zeker, ze zijn er wel. Maar met vele anderen.
Deze stad is niet geschikt voor televisie. Hier gebeurt hét niet.
Het duizelt mij. Ik had een plan.
Ineens besef ik mij dat ik nog maar bar weinig weet van Den Haag..
Leeg kijk ik om mij heen. De stad sluit zijn deuren. Een holle blik. Afwezig.
Ik ben opzoek naar schoonheid. De schoonheid van het gewone. Maar dat is niet interessant.
(deze tekst is in het Arabisch op de stoep geschreven)
Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Een programma voor jongeren. Die zitten niet te wachten op een gekleurde vuilnisbak.
Wil je het filmpje zien?
Kijk dan hier:
Vond je dit een leuke blog? Vul dan hieronder je e-mailadres in en druk op de zwarte knop. Dan krijg je bericht zodra mijn nieuwste blog online is.