Wo ist der Bahnhof?
Do.
Do ist der Bahnhof.
Ah!
Aan het Copernicusplein in Den Haag?
Ja.
Nou ja, plein.
Het lijkt meer op een groot kruispunt.
Of, wat zeg ik, op een zevensprong.
Zoveel straten en afsplitsingen.
Er is maar een klein rijtje huizen wat in een boog staat wat vaag doet denken aan een plein.
Er zijn geen bankjes, groen, speeltoestellen of tuintjes.
Als je de Copernicuslaan inloopt, een van de straten die uitkomt op het Copernicusplein, zie je wel een echt plein.
Een plein, omsloten door huizen, met groen, bankjes, een speeltuin en een buurttuin. En er kunnen geen auto’s rijden.
Maar dit plein heet geen plein!
Waarom ze dit niet het Copernicusplein hebben genoemd is mij een volkomen raadsel.
Het zorgt keer op keer voor verwarring.
“Zullen we afspreken op het Copernicusplein?”
“Welk plein?”
Het Copernicusplein wat niet het Copernicusplein is maar er wel zo uitziet.”
Of:
“Zullen we afspreken in de Copernicuslaan op het plein?”
“Je bedoelt…?”
“Ja, daar.”
Goed, terug naar het ‘echte’ Copernicusplein.
In de middenberm van de Valkenboslaan (de doorgangsweg die het Copernicusplein kruist) staat een transformatorhuisje.
Helemaal beschildert met graffiti. En ziet er uit als een klein stationnetje.
‘Do ist der Bahnhof’. Zo heet het kunstwerk. Van Richard Sluijs.
‘Do ist der Bahnhof’ is een zin uit de verzetsfilm ‘Wo ist der Bahnhof’ (1985) van het cabaretduo Kees van Kooten en Wim de Bie:
“En toen vroeg-ie: “Wo ist der Bahnhof?”
En ik dacht: “Nou kan je wat doen voor het vaderland, Arie.
En ik wist dat het station daar was (wijst een bepaalde richting uit) maar ik zei (wijst een andere richting uit):
“Do! Do ist der Bahnhof!”
Als ik er omheen loop zie ik dat het hele huisje vol zit met uitspraken en verwijzingen naar van Kooten en de Bie.
Zoals deze poster: ‘Mensen hou het simpel, leef met vlag en wimpel’
Of:
Ik kan mij goed voorstellen dat van Kooten en de Bie een sketch hadden kunnen bedenken over deze plek.
Wo ist der Bahnhof?
Do.
Aan dat plein?
