Fruitmarkt

Ik ben dol op markten. Dus als ik ergens de gelegenheid heb om naar een markt te gaan, zal ik dat zeker niet laten. Zo ontdekte ik een fruitmarkt, fruitfestival in de Vruchtenbuurt. 

Ik nam drie tassen mee want ik ken mijzelf. Van fruit krijg ik nooit genoeg. En vooral op dit soort markten waar je vaak in meerdere kilo’s moet denken.

Ik stapte op de fiets en reed er naar toe.

Ik moest denken aan markten in Frankrijk waar kooplui luidkeels hun waar verkopen. De ene meloen nog lekkerder dan de andere. 

Waar je al snel met kilo’s abrikozen, perziken en ander fruit bij je tent arriveert en weet dat je die kilo’s nooit op zal krijgen.

Waar na een paar dagen zon het verrottingsproces begint: bruine beschimmelde exemplaren met witte stippen. Of verschrompelde vruchtjes met gaten. 

Ik weet niet waarom ik keer op keer door zo’n idiote gretigheid wordt gegrepen. 

Maar hier zal het anders zijn. Dit is Nederland. Hier ben ik niet op vakantie. Ten eerste heb ik hier een koelkast. Ten tweede kan ik van het overtollige fruit jam maken. Ten derde ga ik er met de fiets naar toe. Dus minder ruimte om spullen mee te nemen.

Het Fruitfestival was op het Abrikozenplein. Toepasselijke plek voor zo’n festival. Ik zette mijn fiets aan een paal op slot en liep er naar toe.

Springkussens voor kinderen en een groot podium vielen mij als eerste op. Ik liep door het hekje het plantsoen in. 

Er waren veel mensen. Jonge ouders met jonge kinderen. Ik keek om mij heen. Grote eettafels in het gras met lachende mensen.

Ook spotte ik een barbecue, die altijd één van de aantrekkelijkste attracties lijkt op dit soort markten. 

Ik zocht naar kraampjes. Waar waren de kraampjes? Achterin zag ik een paar kraampjes. Ik liep daar naar toe. Een kraampje van het café Appels en Peren. Een kraampje met sieraden, een kraampje met knuffels, met cake, met patat.

Maar waar was het fruit? Ik zag geen fruit. Wel was er een kraampje die sapjes verkocht en een paar stukken watermeloen tentoonstelde. Verder nog een kraampje met doosjes aardbeien van de groenteman aan dit plein. Dat was het enige fruit wat ik kon vinden.

Ik keek naar de drie tassen aan mijn arm. Opeens voelde ik me raar. Drie lege tassen. Ik ging even zitten om na te denken. De band speelde prettige jaren tachtig nummers. Het zonnetje scheen. De mensen waren blij. Kinderen voerden het hoogste woord. Dit was niet wat ik mij er van had voorgesteld. 

Het was tijd om naar huis te gaan.