Klassieke muziek op de achtergrond, een terras in het park aan de voorkant, heerlijke taarten volgens velen en meerdere soorten spannende thee’s. Ik heb het over lunchroom ‘De Overkant’. Klein van binnen maar groot in zijn soort.
Binnen zitten vooral mensen aan hun laptopje te werken. Buiten op het terras zijn de krantenlezers en de afspraakjes Het publiek varieert van twintigers tot met vijftigers. Een cafeetje vlakbij het Hollands Spoor aan de rand van de Schilderswijk.
Het park waar deze lunchroom aan ligt heet het Huijgenspark. Een groene driehoek tussen een paar straten. Er zijn banken waar je op kan zitten. Maar ook kan je in de zomer een stoel pakken en die ergens in het park neerzetten voor de tijd dat je ‘m nodig hebt.
Mijn bedoeling was om het Hollands Spoor te verkennen omdat ze daar al jaren met een groot renovatieproject bezig zijn. Ik was wel benieuwd hoe het was geworden, want ik kom daar bijna nooit.
Ik herinner mij het Hollands Spoor als een rommelig station in een rommelige wijk. Veel kleine buitenlandse barretjes, trams die kris kras voor het station langslopen, oude vervallen panden, grote klonten fietsen die op de grond zijn gevallen en hoge flats op de achtergrond.
Vanuit ‘De Overkant’ liep ik via de Stationsweg naar het station.
Vlakvoor het station zie ik al de eerste grote verandering. In plaats van toeterend verkeer, onduidelijke verkeersrichtingen, vele haastige mensen en wat afgebrokkelde huizen zie ik nu een keurig modern goed verzorgde straat voor voetgangers met restaurants en terrassen. Enkele voetgangers lopen langs en de fietsers worden keurig naar een fietspad geleid.
Voor het station is het geen wirwar van trams meer. Maar goed gestroomlijnde tramsporen met haltes verzameld onder een kap met duidelijk digitale vertrektijden. De binnenkant van het station, de hal, is niet veel veranderd. Wel zijn er nu een rij paaltjes voor OV-chipkaarten te zien.
Naast het plein zie ik een Jumbo en een Albert Heijn met daarachter hoge flats. Jammer. Voor de buurtbewoners waarschijnlijk handig maar voor een mooi uitzicht wat minder.
Terwijl ik deze Blog in ‘De Overkant’ aan het schrijven ben komt er een grote groep oude besjes binnen. Weg leeftijdscategorie tussen de twintig en zestig, denk ik. Deze lunchroom is voor alle leeftijden. Rollators staan ineens naast mij. En een begeleidster neemt de bestelling op. Zou dit een wandelgroep zijn? Of is het een buurtuitje?
Een bekend gezicht gaat op een stoel aan een leestafel voor mij zitten. Een gezicht wat mij aan mijn conservatorium tijd doet denken. Ik kan hem niet plaatsen maar op de één of andere manier voel ik mij beslist niet geroepen hem aan te spreken. Sterker nog, ik begin geobsedeerd naar mijn scherm te staren om maar niet in contact te hoeven komen met deze jonge man. Waarschijnlijk wekt hij onbewust toch niet de beste herinneringen in mij op. Hij begint te praten tegen zijn buurman die ook aan die tafel zit. Een buurman in fietskleding. Met een zwarte bril. “Ik woon hier hier aan de overkant,” antwoord de fietsman op zijn vraag. Een waarschijnlijk onbedoeld leuke verwijzing naar de naam van deze lunchroom. Maar niemand lacht. “Wat doe je verder,” vraagt de jonge man hem? “Ik organiseer trektochten,”zegt de fietsman. De jonge man mompelt iets terug. Ik versta hem niet. Waarschijnlijk weer een vraag, want de fietsman praat verder:“Ik was twee weken geleden in Zweden, in de sneeuw. We trokken van hut naar hut.” De jonge man blijft maar vragen stellen en ineens weet ik weer wie hij is: de vraaggrage jazzpianist.
Ik besluit genoeg gehoord te hebben en reken af.