Marskramerpad van Leiden naar Rijnsaterwolde, dag 3

Vandaag doe ik maar een klein verslagje van het Marskramerpad.

Want ik heb nog veel andere dingen te doen.

Het is vroeg. Als ik naar de plek loop waar ik een paar dagen geleden de wandeling heb afgesloten. 

En rustig. Op dit tijdstip.

In Leiderdorp.

Aan het water.

Sommige bewoners hebben bankjes op de kade gezet. In het zonnetje.

Dat ziet er leuk uit. Maar echt tijd om er op te gaan zitten heb ik niet want ik moet nog ver.

De wandeling loopt voornamelijk langs het water. En huizen met tuinen.

Maar als ik het dorp uit ben wordt het meer gevarieerd.

Er zijn plassen, beekjes, weilanden. knotwilgen, akkers en dijkjes.

En lange rechte stukken platte uitgestrektheid. 

Ook zijn er veel fietsers op dit traject. Dat loopt soms niet heel ontspannen. De weggetjes zijn smal.

Maar daarentegen is het over hekjes klauteren in de weilanden wel heel leuk. 

En de molens blijven prachtig.

Een jonge man en vrouw  zijn een kano in elkaar aan het zetten. Het lijkt wel een kano van plastic.

Enkele wandelaars blijven staan en kijken naar dit tafereel. De jonge man en vrouw vertellen honderduit over deze kano die ze in Den Haag hebben gekocht. Lichtgewicht en opvouwbaar. Makkelijk mee te nemen.

Ik ga weer verder. 

Een paar keer zie ik een bord staan waar melk van de koe wordt aangeboden. Even overweeg ik een glaasje te halen. Maar dan besef ik mij dat ik geen beker bij mij heb.

Nou ja, dan maar niet.

Op het laatste stuk van de wandeling is er een trekautomaat met allemaal eigen gemaakte producten van de boerderij. 

Grappig, het is net alsof ik een kroket bij de Febo trek. Maar dan met brandnetelkaas, jam, eieren en nog veel meer.

Iets verderop ga ik het erf van een boerderij op. Dat is privé grond maar opengesteld voor wandelaars.

Vanuit de tuin gaat het pad over naar de akker.

Hij heeft veel grond deze boer. Eindeloze kale vlaktes strekken zich voor mij uit.

Maar het is leuk. Op de akker lopen. Met de rulle aarde onder je voeten. Toch duurt het wel wat lang. Misschien iets te lang.

Als ik op de helft ben gaat de pijl ineens naar rechts in plaats van rechtdoor.

Hé, hoe kan dat nou?

Ah, ik moet via een bruggetje naar de andere kant van de sloot.

Oké.

Maar tot mijn verschrikking zie ik dat ik weer terug moet lopen.

Dat kan toch niet, weer hetzelfde stuk terug?

Maar ja wel hoor.

Geen probleem.

Het Marskramerpad heeft er zin in.

We gaan weer terug.

Weg horizon.

Weg einde in zicht.

En het blijft helaas niet bij deze ene keer. 

De mensen die in tegengestelde richting lopen zeggen mij keer op keer wat lacherig gedag. Zij lopen aan de andere kant van de sloot.

Zij vinden dit leuk.

Als ik uiteindelijk vermoeid de lang gestrekte akkers verlaat en in Rijnsaterwoude aankom ben ik toch blij dat het me gelukt is.

Moe en voldaan zoek ik naar een bankje om even op te gaan zitten.

Maar die is er niet.

Nou ja, dan maar opzoek naar een bushalte.

Want ik heb ook een zekere onrust.

Altijd maar weer die avondklok.

Red ik het wel, of red ik het niet.

Niet rusten. Niet genieten. Eerst naar huis.

Ik ga naar een bushalte vijfhonderd meter verderop.

Omdat ik opeens bang ben dat er misschien straks geen bussen meer rijden zet ik het op een rennen.

Want ik kan in geen geval de bus missen.

Met mijn rugzak op.

En zware bergschoenen.

Bezweet kom ik aan.

Ongerust.

Wel, niet?

Maar gelukkig.

Geen paniek.

Er gaat een bus naar Schiphol. En van daaruit kan ik de trein naar Den Haag nemen.

Pfjoe.

Ik ben op tijd.