Rondwandeling begraafplaats ‘Oud Eik en Duinen’

Omdat ik tijdens wandeling 4 had gezien dat je ook een uitgezette wandeling kan maken op begraafplaats ‘Oud Eik en Duinen’, leek het mij leuk dat een keer te doen. Vandaag is de dag.

Ik loop de begraafplaats op.

Een pad met hoge bomen strekt zich voor mij uit. Een bankje bij een fontein nodigt uit te gaan zitten. Maar eerst loop ik naar het informatiebord om te kijken waar ik de wandelroute kan gaan halen. ‘De wandelroute ligt op het kantoor’, staat er in de omschrijving op het bord.

Maar welk kantoor? Ik kijk om mij heen en zie alleen maar bomen en bordjes als: crematorium, aula, afscheidsruimte. Nergens een bordje met ‘kantoor’ te bekennen. Er zijn wel grote glazen deuren aan mijn linkerkant waar ik eventueel naar binnen zou kunnen gaan. Maar ja. Kan dat zomaar? Want stel dat ik bij het eventueel openen van deze deuren in één of ander aangrijpend afscheidsritueel terecht kom?

Ik besluit het erop te wagen. Ik heb geen andere mogelijkheid.

Gelukkig blijkt het een goede keuze. Er is een loket voor vragen en links naast het loket staat een kast met informatiefolders voor bezoekers.

Ik zie de wandeling meteen liggen, zelfs twee wandelingen. Het zijn een stapeltje A4-tjes met nietjes bij elkaar gebonden. Ik neem beide wandelingen mee en loop weer naar buiten. De zon schijnt. Ik heb er zin in.

Wel heb ik vandaag nog veel te doen. Dus een kwartiertje  gericht ronddolen en dan weer naar huis, dat is het plan.

Ik kijk om mij heen. Allemaal straatnamen. Alsof ik in een klein dorp terecht ben gekomen. Waar moet ik beginnen?

Ik richt mij op mijn A-viertje  om mij met de eerste aanwijzingen bezig te houden: eerste pad links, tweede pad rechts, na de boom weer links en bij het achtste graf weer naar rechts.

Ik arriveer bij een van de vele graven en kijk naar de beschrijving van deze persoon. Helaas blijkt de naam op het papier niet te corresponderen met de naam op het graf. Heb ik niet goed opgelet? Even terug. Heb ik wel het goede pad genomen? Dit is toch het Jasmijnpad? Nog even een keer lezen. En nog een keer tellen. Nog een keer terug? Wat is het nummer van het graf ook alweer?

Het wordt een uitputtende lees- en raadwandeling van meer dan een uur. Volledig verdwaald op een toch schijnbaar overzichtelijk kerkhof met straatnamen geef ik het uiteindelijk op. Mijn ogen prikken, ik kan haast geen tekst meer lezen en wil eigenlijk het liefst naar huis.

Toegegeven, het is een prachtige plek en het zal zeker leuk zijn om zo’n wandeling te volgen en informatie over de overledene te krijgen. Maar toen ik na een half uur pas op pagina twee was en zag dat ik nog vier pagina’s te gaan had zonk de moed mij wel wat in de schoenen.