Al zeventien jaar lang passeer ik als ik naar het strand ga Snackbar Melissa. Elke keer denk ik daar een frietje te gaan halen. Maar toch is het er nooit van gekomen.
Snackbar Melissa staat bij de eindhalte van tram twaalf in Duindorp. Vandaar dat je daar vaak koffiedrinkende tramchauffeurs op een stoeltje ziet zitten. Zon of geen zon. De chauffeurs hebben ook hun eigen kantine. Die staat er naast. En waarschijnlijk gaan ze daar naar de wc of zetten ze hun spullen neer. Maar de Snackbar blijft trekken. Misschien door het sociale karakter.
De keren dat ik als niet echte snack liefhebber mij toch wilde bezondigen aan waterig geweekte staafjes oude olie aardappels, bleek de aantrekkingskracht van Melissa toch niet groot genoeg. De prijs wel.
Maar de biologische zelfgemaakte goudbruine knapperige vormeloze frietjes van ZUID maakte dat ik sneller ging lopen. Met hun zacht fluwelen mayonaise in zelf gevouwen kartonnen kuipjes. Hoewel ik daar altijd te weinig van lijk te hebben.
Vandaag viel mij voor het eerst op dat snackbar Melissa omringd werd door prachtige street-art (zie blog street-art).
Ik liep er naar toe. Wat een kleurrijke muurschildering. Maar wat wilde ze hier eigenlijk mee zeggen? Een dikke grijze patat etende man op een stoel met een slanke bruinharige knipogende vrouw in bikini ernaast. Waarom die knipoog? Waarom dat verschil, een oude man met een jonge vrouw? Waarom was de man dik en de vrouw dun? Ging het hier om stereotypen? Of zat er een boodschap achter? Zoiets als, iedereen lust wel een frietje, of je nou jong, dun, dik of oud bent.
En dan die patat etende ooievaar geschilderd op hun deur. De ooievaar die symbool staat voor Den Haag. Ik begon de snackbar ineens in een ander licht te zien. Een boodschap uitdragend kunstobject temidden van trams, rokende chauffeurs en plat pratende Hagenezen.
Op het strand was het einde van het seizoen aan het naderen. De tractoren waren al bezig.
Toch vind ik dat elke keer weer jammer. Er is zoveel licht en zon op het strand. Bijna elke keer dat ik naar ZUID ga om te bloggen zit ik in een warm stralend zonnetje, terwijl thuis deuren en ramen dicht gaan om het warm te krijgen.
Snackbar Melissa is het hele jaar open. Ik wil daar binnenkort toch eens een keer een drankje gaan halen. Een wc hebben ze daar niet en internet is waarschijnlijk ook niet hun eerste prioriteit, maar die schilderingen fascineren mij. Daar wil ik meer van weten.
