Ik heb het al eerder over graffiti kunst in Den Haag gehad. Street Art noemen ze dat hier. Keer op keer ben ik weer verast hoe mooi dat toch kan zijn. Vooral als je graffiti associeert met lelijkheid en verval.
Deze ochtend werd ik getroffen door een verstopte muurschildering in de donkere Tramtunnel bij de Turfmarkt. De trams gaan hier doorheen net voordat ze het Centraal Station bereiken.
Een muurschildering van vier meter hoog en twintig meter breed.
Met als thema de vorig jaar overleden Haagse straatmuzikant Chuck Deely.
Door een griep geveld en daarna te snel de straat weer opgegaan. Dat werd hem fataal.
Chuck Deely is voor Den Haag een begrip. Ik kende hem niet.
Maar toen ik later een foto van hem zag herkende ik hem toch. Ik had hem voor zwerver aangezien en daarom geen aandacht aan hem besteed. Een smoezelige oude man met lange ongewassen slierten vet haar op zijn hoofd geplakt en een holle in zichzelf gekeerde blik,
Geheel onterecht. Deze man, een professionele rasmuzikant die over heel de wereld in vele bands had gespeeld, koos er voor zichzelf te onderhouden op de straat met zijn gitaar en zijn stem. En dat lukte hem!
Hij wou geen uitkering. Hij wou zijn eigen geld verdienen met dat waar hij goed in was.
Dit is wat hij er over zei:
‘Ik ben geen luxe troubadour, ik speel ook bij min twaalf. Ik heb een respectabele baan. Dagelijks verdien ik tussen de 40 en 50 euro. Genoeg voor mijn onderhoud en de belasting. Soms verkoop ik een cd voor een tientje. Ik heb er in al die jaren 21 gemaakt. Ik speelde in veel bands, maar alleen bevalt het me het best. Ik ben een loner.’
Hij had een appartement en na zijn werk op straat fietste hij met zijn stoeltje en zijn gitaar naar huis om voor de tv te eindigen. Net zoals ieder ander.
Hij werd bewonderd door muzikanten. “Een muzikant in hart en nieren”, herhaalden ze dikwijls. En als je zijn biografie leest, begrijp je waarom hij deed wat hij deed:
Chuck groeide op in Detroit en leerde op dertienjarige leeftijd gitaar spelen. Hij kreeg al op zeer jonge leeftijd pianolessen. Zijn moeder was pianiste. Hij herinnerde zich dat hij als baby bij haar op schoot zat terwijl zij piano speelde. Hij begon al op ongeveer vijfjarige leeftijd met de lessen en stopte zo’n negen jaar na de dood van zijn moeder. Zijn moeder stierf bij haar bevalling van een dochter. Helaas overleed deze ook. Chuck (bijnaam) was toen pas zeven jaar. Nadat zijn vader hertrouwd was, deed de stiefmoeder van Chuck de piano de deur uit omdat die haar hinderde, dit tot groot verdriet van Chuck. Hij was woedend dat zij de piano had verkocht en bleef dat ook. De piano stond in de kelder en kon niemand storen. Het muziekinstrument was voor hem een dierbare herinnering aan zijn moeder. Zijn vader overleed in 1989 aan kanker.
In 1973 kwam Deely in dienst van het Amerikaanse leger en belandde zo op een legerbasis in Duitsland. Hij speelde daar in n verschillende bands, maakte vier platen en maakte kennis met zijn uit Joegoslavië afkomstige toekomstige vrouw Erica met wie hij trouwde. Het huwelijk duurde slechts enkele jaren.
Nadat Deely in 1987 in Spanje optrad ontmoette hij Sacha, een Nederlandse vrouw uit Zoetermeer. Ze kregen een verhouding en woonden samen. Chuck kreeg echter problemen met zijn visum en vertrok naar Nederland. Zijn vriendin zou later overkomen. Helaas kwam het door zijn drugsverslaving nooit meer echt goed tussen hen. Wel heeft ze later een aantal malen Nederland en Chuck bezocht.
Vóór hij naar Nederland kwam, speelde hij vooral in bands. Pas in Nederland werd hij straatmuzikant. Zijn lijflied was ‘Rockin in the free world’.
Sinds 1996 speelde hij in het centrum van Den Haag. Meestal was hij te vinden op het Centraal Station, ’s ochtends vroeg vanaf zeven uur. Hij zat later op de dag tegen de muur van de warenhuizen (o.a. HEMA) in de Grote Marktstraat. Ook Albert Heijn was een vaste standplaats van hem. Verder speelde hij nog in de Vlamingstraat. ’s Zomers ging hij de terrassen langs. Hij speelde vrijwel elke dag van het jaar zeven dagen in de week en genoot van muziek maken op straat. Een uitkering heeft hij nooit gehad en dat wilde hij ook niet. Hij vond het wel een hard leven, vooral in de winter, maar besefte dat hij gelukkig was.
Chuck Deely ontving in 2009 een oeuvreprijs voor de ‘Bekendste Muzikant van Den Haag’. De prijs ontving hij in het programma De Wereld Draait Door.
Zijn liedjes gingen over alles wat indruk op hem maakte, zoals het betalen van de huur en werken op straat. Hij had een akoestisch versterkte gitaar, een luidspreker, een stoeltje en een standaard met microfoon.
Hij woonde in Den Haag op de Stationsweg en gebruikte zijn kamer onder andere om te lezen, TV te kijken, muziek te maken en gasten te ontvangen.