Van der Duynstraat en The Commons

Een tijdje geleden had iemand mij getipt over de Van der Duynstraat. Het zou gaan om een oude school met een interessante geschiedenis. Dat leek mij wel wat.

Het eerste wat mij opvalt als ik daar ben is dat deze straat uit appartementen en portiekwoningen bestaat. Een contrast met de chique huizen aan het aangrenzende Huygenspark.

Toch besef ik mij dat het heerlijk wonen moet zijn in deze straat. Het is er rustig. Betaalbaar. En meer centraal kan je niet wonen.

Ik ga op zoek naar de school. 

Maar terwijl ik de nummers aan het bekijken ben zie ik ineens een fiets op een hele vreemde plek hangen, of nee, staan. Net onder een balkon. 

Ik stel mij voor dat de eigenaar van de fiets geregeld de niet te lichte fiets de trap optilt, met natte bandensporen zijn appartement vies maakt en dan, ongemakkelijk leunend over het balkon, de fiets langzaam laat zakken tot op het dak van de uitbouw van zijn benedenburen. 

Geen eenvoudig klusje lijkt me. Zou hij geen kelder hebben waar hij dit soort dingen kan opbergen? Hoe zou zijn benedenbuurman het vinden? Of hebben ze daar niet over gepraat?

Ik loop door. Want ik zie niemand die ik daar naar kan vragen.

Dan zie ik de school. 

‘St Jozephscholen’ staat er op de gevel. Hé, dat is vreemd, waarom staat er scholen inplaats van school?

Ik heb de instructie gekregen aan te bellen bij een bepaald nummer. Omdat deze bewoner mij over de geschiedenis van het gebouw kan vertellen. Hij is er elke dag heb ik begrepen. Behalve op donderdag. 

Dus kom ik op vrijdag.

Maar schijnbaar heeft hij toch ook andere dingen te doen. Want er wordt niet open gedaan. 

Ik bel nog een keer aan. En nog een keer. Maar het blijft stil.

Tijd genoeg om naar de rode deur te kijken. Twee teksten die mij opvallen: ‘Vrienden op de fiets’ en ‘Huize ten Bosch’. 

De laatste tekst begrijp ik niet. Is dat een knipoog naar het paleis van de koning?

Ik bel nog een keer aan, lang dit keer. Maar ik begrijp nu toch echt dat hij niet thuis is.

Ik loop de straat uit en ga naar links.

Daar stuit ik op de Van Limburg Stirumstraat. Hier worden de huizen weer een stuk chiquer.

Er staat een fiets tegen de gevel. Deze staat tenminste op de grond. 

Er hangt een bordje aan het stuur.

Ik loop door. Naar de Hoefkade. De straat die vanuit Transvaal via de Schilderswijk naar de Stationsbuurt gaat. Een multi-culturele straat met veel buitenlandse winkels. Veel hoogbouw en weinig vrolijke appartementencomplexen.

Een plek om als vrouw wat te gaan drinken in een café lijkt mij daar een onwaarschijnlijkheid. Maar na een tijdje zie ik zowaar een café verschijnen waar zowel mannen als vrouwen zitten. Sterker nog, het oogt trendy, jong en modern. ‘The Commons’ heet het.

Er zit ook een ‘Student Hotel’ naast.

Ik ga naar binnen. En vraag om een plek. Maar dat hoeft niet. Er is ruimte zat. 

Het is een jong publiek wat hier zit. Mensen eten, drinken, werken achter hun laptop, praten of zijn aan het vergaderen.

Ik loop naar de bar om wat te bestellen. Ik wordt in het Engels aangesproken door een English native.

Vriendelijk en hoffelijk neemt zij mijn bestelling op en zegt dat ze het zo langs komt brengen. Met veel ‘of course’ ‘no worries’ en ‘sure’.

Wat zijn die Engelsen toch een prettig volk.

Ik kijk om mij heen. Het ziet er modern uit. In het midden staat een knalgele tafel. Niet echt mijn smaak.

Maar er hangt een goede sfeer. En lekker uitziende gerechten tergen mijn smaakpapillen.

Helaas wat aan de prijzige kant. Eigenlijk raar in deze toch wat armere buurt.

Ik lees over hun achtergrond. In het Engels. Het woord ‘Common’ wordt uitgelegd. 

‘Drinks and food are the perfect tools to bring people together from around the globe, to share stories, experiences and discover the beautiful things they have in common’.

Zowel studenten, reizigers, freelancers, ondernemers, buurtbewoners, etc. zijn er welkom.

Een prachtig initiatief. Maar vooralsnog zie ik hier geen enkele Marrokkaanse man of gesluierde vrouw zitten. Maar dat kan natuurlijk ook zijn omdat het vroeg is en ik op een willekeurig tijdstip toevallig langskom op misschien wel net het verkeerde moment.

.