De café’s gaan weer open! Wat heb ik toch lang gewacht op dit moment. Eindelijk kan ik weer bloggen. En naar de wc. Maar het voelt ook onwennig. Ineens van niets naar iets.
Ik sta op het strand voor strandtent ZUID, wachtend op het moment dat de deuren open gaan.
Ik loop om de tent heen. En vraag mij of hoe ze het georganiseerd hebben.
Ik zie dat alle tafels een eind uit elkaar staan. En er zijn bordjes met namen. Op de tafels. Met een tijd. Voor de reserveringen.
13.00
Je moet reserveren bij ZUID.
Gelukkig zijn er ook take away tentjes waar ik koffie kan halen. Maar ja, daar kan ik natuurlijk niet zitten en wegdromen op de klanken van muziek.
Op het strand is veel plaats.
Niet om te bloggen. Maar wel om te zitten.
Ik vraag om een decafé. Een van de twee meisjes die daar werkt pakt een kartonnen beker. Zij maakt mijn koffie. Ik ruik de geur. Wat is dat lang geleden! Heerlijk ruikt dat! Geuren van een bijna vergeten herinnering. Er staat ook een pinapparaat op de toonbank. Om te betalen. Contactloos. Maar het pinapparaat doet het niet.
“Ik heb het apparaat schoongemaakt hoor,”zegt het meisje die mijn signalen schijnbaar heeft opgevangen.
Maar ja, denk ik, de man voor mij moest ook pinnen.
Ik pak het kartonnen bekertje aan. Dat voelt onwennig na wekenlang ultra hygiënisch geleefd te hebben.
Ik neem een slok van mijn koffie. Heerlijk. Bijna vergeten hoe een vers gemaakte kop koffie kon smaken. De temperatuur is precies goed. En wat een lekkere dikke opgeklopte melk. Dat is lang geleden!
Maar het is ook wennen. Drinken uit een vreemd bekertje. Wat niet is ontsmet.
Ik loop naar de plek in het zand. Om twaalf uur precies gaan ze open. Geen minuut eerder. Geen minuut later.
Er zijn wat extra tafels in het zand neergezet. Om het terras uit te breiden.
gereserveerd
Zal het druk worden?
De oprit naar de strandtent is ieder geval goed geregeld. Er zijn twee banen gemaakt. Een voor de mensen die komen en een voor de mensen die gaan.
Wekenlang heb ik weinig kunnen schrijven. Er was geen plek om rustig te kunnen zitten. Alles was dicht.
Ik hoop dat dat binnenkort anders wordt.
De dj zit klaar op het terras. Dat is vreemd. Voor die paar tafels.
Het personeel loopt onrustig rond en is zich aan het voorbereiden.
Ik ben benieuwd hoe het terras zich langzaam zal gaan vullen. Met al die ontwende gasten.
Het is bewolkt. Het zou een mooie dag worden. Maar dat valt een beetje tegen.
Sommigen bedienden hangen quasi nonchalant met hun elleboog op een tafeltje. Wachtend. En voor zich uit starend. Tot het twaalf uur is.
Een dertiger loopt naar de take away eetkar. Pizza’s uit de vuuroven en biologische frieten.
“Kan ik hier ergens naar de wc,” vraagt hij?
“Ogenblikje, ik zal het even vragen,” zegt de kok met mondkapje in de eetkar.
“Om twaalf uur,” zegt hij als hij terugkomt,” dan kunt u naar de wc. Dan gaat alles open”
Ik ga bij de ingang zitten.
Nog vijftien minuten te gaan.
Gek om zoveel personeel rond te zien lopen in een lege strandtent. Zo druk kan het toch niet worden?
Dan is het grote moment daar. De hekken worden weggedragen.
De mensen kunnen naar binnen. Het is twaalf uur. Het magische moment.
Maar er is nog niemand die naar binnen wil. Ik had dikke rijen met ongeduldige gasten verwacht. Zij misschien ook. Waar zijn ze?
Maar dan, eindelijk dient de eerste gast zich aan. Een vrouw, ze wacht keurig bij het bord. Zoals aangegeven.
Dan komt er een personeelslid. En het gaat beginnen. Maar de vrouw vraagt alleen maar of ze open zijn.
“Ja,” zegt de serveerster.
Dan verdwijnt de vrouw weer.
Hierna komen er twee jonge mensen, vast en zeker een koppel, die vragen of ze kunnen reserveren. En ja hoor, dat kan! Ze noteert hun namen en noemt een tijd. Ze knikken en lopen weg. Ze vraagt niks over hun gezondheid maar misschien komt dat later nog.
Ik verwacht een uitgelaten stemming. Maar niets van dat alles. Er heerst een kalme, misschien zelfs wat gelaten sfeer.
Een volgend koppel wat aankomt heeft al gereserveerd. Dus die kunnen naar binnen.
Ze krijgen een formulier mee met de corona regels. Maar als ze willen doorlopen beseft het meisje bij de ingang dat ze iets vergeten is. Een beginnersfout.
“Ooh sorry, kunnen jullie je handen nog even ontsmetten? Hier staat ontsmettingsmiddel.”
Daarna mogen ze dan toch doorlopen. De eerste gasten.
Bij de volgende gasten blijkt dat ze nog een beginnersfout heeft gemaakt. Want het formulier is er niet om op het terras even rustig door te nemen. Het is een checklist.
Maar nu weet ze het. Het meisje bij de ingang.
Keurig stelt ze alle vragen.
Het is een lange lijst. Ik vermoed dat ze dit niet dagen gaan volhouden. Bij elke gast.
“Ja, goed geantwoord,” zegt ze met een glimlach. “Jullie mogen naar binnen.”
Alsof het een quizz is.
De rij groeit. Maar niet enorm. En iedereen blijft op keurige afstand van elkaar zoals ook gevraagd. Helaas trekken de voorbij komende strandgasten zich niks aan van deze corona-regels.
Alle tafels zijn gereserveerd. Er is niks meer vrij. Voor mij dus geen plek meer.
Mensen op het terras die aan hetzelfde tafeltje zitten, zitten op minder dan een meter van elkaar. Iedereen hoort ineens bij hetzelfde huishouden.
Een ober neemt de bestelling op. Rustig. Want het is niet druk voor de normaal zo druk bezette strandtent. Gezellig babbelend en leunend met een been tegen het tafeltje binnen de meter noteert hij de wensen.
Hij is toch raar allemaal. Om weer bij elkaar te kunnen zitten. Maar toch ook weer niet.
Ik loop terug naar de duinen. Een verkeerswachter houdt in de gaten of mensen keurig op afstand van elkaar lopen. Er is een linker en een rechterstrook.
“Het gaat goed hè,” zeg ik tegen hem.
“Jazeker,” zegt hij, “alleen niet met de Engelsen.” Eerst begrijp ik hem niet. Maar later gelukkig wel.
Wat verderop in de duinen zijn allemaal rozen. Rozen met een heerlijke geur. De vogeltjes hoor ik niet meer. Maar dat kan ook komen door de wind.
Vond je deze blog leuk? Wordt dan mijn volger, dat zou ik heel 👌vinden.