Haagse straatfotograaf

Lissabon.

Bij dat woord denk ik terug aan mijn vakanties. Van lang geleden.

Toen ik nog jaarlijks naar Portugal ging.

Met een loodzware rugzak op mijn rug. Dwalend door de stad. De stad aan het water. Met de vele trappen. Smalle straatjes. Gegrilde sardientjes. Dikke muren. Pasteis de Nata’s. Fado’s. Duistere buurten. Zomerse nachten. En het buitenleven.

En dan is het ineens vandaag. 

Lissabonplein.

Ik heb een uitnodiging gekregen om naar het Lissabonplein in Den Haag te komen.

Een pleintje midden in het centrum van Den Haag. In de luwte van de sfeervolle Denneweg. Romantische Hooikade. Statige Voorhout (door menig Engelstalige uitgesproken als ‘Voorhuid’). En het chique Hotel des Indes.

Een pleintje waar je de vogels hoort fluiten. De bomen hoort ruisen. Bloemen hun geur verspreiden. Daar waar de wandelaar even pauze neemt. Om de stilte te ervaren. De schoonheid. Het even weg zijn.

Ik ben daar uitgenodigd. Want er wordt een fotogalerie geopend. In Studio Lissabon. Vandaag. Door Bas Bogers. Een Haagse straatfotograaf. Die deze fotogalerie zal gaan beheren.

Maar nu gaat het om zijn eigen werk. Want er is veel werk van hem. Heel veel foto’s. 

Bas Bogers is een vriendelijke, zachte man. Die je gedag zegt. En dankbaar is als je komt.

Hij heeft ook een broer. Een cabaret-broer. Die de expositie gaat openen.

We lopen naar binnen. Met z’n allen. Want de opening gaat zo beginnen.

We lopen in een speelse zigzag ruimte vol foto’s. En zand op de grond.

Er hangt een grote foto van een vrouw in een oude auto achter de bar. Van achteren gefotografeerd. Het heeft iets mysterieus.

Dan worden we stil. Want het begint.

We luisteren. Naar de broer.

Die vertelt.

Eerst over de duizenden foto’s die hij in één avond moest doorwerken.

Om te begrijpen waar het werk over gaat.

Dan de beschrijving. Over zijn foto-broer. De onzichtbare. De man die er niet mocht zijn. Maar door de camera zichtbaar werd.

De cabaret-broer laat foto’s op het scherm zien. Van oudere vrouwen.

Hij vraagt zich af of zijn broer een voorliefde voor dames in de overgang heeft.

Er passeren ook een aantal ruggen de revue. Vaak in tweetal. Mensen van achteren fotograferen is makkelijk. Lijkt. Je hoeft niet om toestemming te vragen.

Maar ook de voorkanten schuwt Bas niet.

“Mensen laten zich graag aan hem zien,” zegt de cabaret-broer trots.

Dan zie ik een foto van een oude vrouw achter het raam. Ze zit gebogen over de tafel en staart voor zich uit.

De cabaret-broer wordt zichtbaar geraakt. Door haar enorme eenzaamheid.

“Knap dat mijn broer dit zo treffend heeft weten vast te leggen,” zegt hij.

Dan volgen de bushokjes. Met de posters. En de bizarre toevalligheden tussen de poster en de mens.

Dat is Bas. Hij heeft oog voor detail.

Terwijl ik deze blog aan het schrijven ben (in strandtent ZUID) hoor ik ineens mensen roepen: “Er zwemt daar iets!”

Ik vraag mij af wat daar zo bijzonder aan is. Dat daar iets zwemt. Maar ze waren nog niet uitgesproken.

“Er zwemt daar iets groots!”

Nu wordt mijn aandacht getrokken. Ik tuur in de verte. Wat zouden ze bedoelen. Bedoelen ze de bultrug die hier maanden geleden gespot is?

Ik zie iets. 

Een stukje zwart. Af en toe zichtbaar. Wat mee beweegt op de golven.

Het vreemde is dat het object zich niet verplaatst. 

Zou het een stuk hout zijn?

Ik lijk de enige te zijn die daar zo over denkt. 

Na de speech loop ik naar Bas. Om wat tegen hem te zeggen. Want ik ken hem. Maar daar is geen tijd voor.

“Fijn dat je er bent,” zegt hij nog wel met zachte stem. En dan loopt hij door naar de volgende.

Op het strand zie ik een vrouw die foto’s maakt. Niet van de bultrug.

Maar van een bord met friet, mosselen, sla en een glas wijn. Ze vertelt mij dat zij dit doet voor de nieuwe kaart.

Ik maak stiekem een foto van haar terwijl zij het tafereel fotografeert. Van de zijkant. Maar helaas. De foto is mislukt. Teveel tegenlicht.

Ik zou eigenlijk aan de andere kant moeten staan. Maar dan zal ik haar moeten vragen of ik een foto van haar mag maken. Ik voel schroom. Ik wou dat ik mijzelf even onzichtbaar kon maken.