Meestal gooi ik folders weg. Ik houd namelijk niet zo van al dat papier.
Maar deze keer niet.
Want.
Er zit iets interessants tussen.
Een foldertje over vrijwilligerswerk.
In een tuin.
Van de Bethelkerk.
Dat lijkt mij wel wat.
Maar kan ik mij als niet-gelovige wel aanmelden?
Dat blijkt geen enkel probleem te zijn.
Fijn.
Het werk kan beginnen!
In de Thomas Schwenckenstraat. Want daar staat de kerk.
Ik loop naar de kerk.
Een klein kerkje.
Ik ken deze kerk.
Ik ben er al een keer eerder geweest (lees hier het verhaal over de kerk ).
Ik loop door een hek wat openstaat.
Daar hoor ik stemmen.
Als is iets doorloop zie ik een paar mensen staan.
En een man bij een kruiwagen.
Ik stel mij voor.
Aan de man bij de kruiwagen.
“Ah, ben jij Barbara?” vraagt hij.
“Ja,” zeg ik.
“Fijn dat je er bent.”
Hij wijst naar zijn kruiwagen.
“Je mag een paar handschoenen uit de kruiwagen pakken. Allemaal nieuwe handschoenen. En dan kan je daar een schop pakken,” en hij wijst naar de schoppen die tegen een muurtje staan.
De tuin is niet groot. Maar wel groot genoeg om ons een dagje bezig te houden.
“Het onkruid moet er uit,” zegt hij, “de tuin is wat verwilderd.”
En dat is nog een bescheiden formulering.
Tussen het onkruid ligt een pad met tegels.
“Die gaan er allemaal uit,” zegt hij.
“Maar dat gaan we niet zelf doen. Er is een ontwerp gemaakt door een architect.”
Ieder van ons krijgt een strook toegewezen.
Die onkruid vrij gemaakt moet worden.
Ik krijg een flinke strook bij de muur.
Dat wordt aanpakken.
Maar ik heb er zin in.
“De planten moeten er uit, met wortel en al,” zegt hij.
Dan eerst maar de schop in de aarde steken om het geheel wat losser te maken.
“De Vergeet Mij Nietjes en de Rozen mag je laten staan,” zegt de man, “want die zijn in de bloei.”
Dat maakt het wel wat ingewikkelder. Want alle wortels zijn met elkaar vervlochten.
Maar ik doe mijn best.
Soms maak ik fouten.
Zo trek ik aan een lange wortel die van een roos lijkt te zijn die er niet uit mag.
Soms komt er ook per ongeluk een bosje Vergeet Mij Nietjes mee met de aarde.
Ik zie een paar versufte Vergeet Mij Nietje op het pad liggen. Niet meer te redden. En een ui-achtige plant, ook vol in de bloei, geknakt.
Tja.
Na een uur hard werken voel ik het een beetje in mijn rug. Ik loop naar het plaatsje waar tafels en stoelen staan.
Een echtpaar is daar bezig met het onkruid.
“Kijk,’ zegt de vrouw tegen mij. “Allemaal munt.”
Ik kijk naar haar strook. Een zee van munt zie ik daar staan. Ik vraag haar of ze een paar plantjes voor mij apart wil houden zodat ik die thuis kan planten.
Dat wil ze wel.
Er komen thermoskannen met thee en koffie aan. Tijd voor een pauze.
Iedereen gaat op een stoel zitten.
Gelukkig wel met gepaste Corona afstand tot elkaar.
Na tien minuten gaan we weer verder. Want er moet nog flink wat werk worden verricht.
Dan gaat het gesprek ineens over QR-codes.
Mensen die wat ouder zijn weten soms niet wat dat is. Zo schatte ik mijn buurvrouw ook in.
Maar dat heb ik helaas mis. Als ik haar vraag of ze weet wat een QR-code is, trekt ze allerlei rare gezichten en een verontwaardigde blik.
“Natuurlijk weet ik wat een QR-code is!”, roept ze.
Oei, dat was niet de juiste inschatting van haar geloof ik.
Snel naar een ander onderwerp.
Hobby’s.
Gelukkig gaat ze er in mee.
Ze vertelt mij dat ze erg van lezen houdt. En van tuinieren.
“Je moet de hele wortel eruit trekken,” zegt ze ernstig tegen mij. “Er mag niks in de aarde achterblijven.”
Ze is serieus bezig met haar eerste metertje. Keurig aangeharkt en wel.
Een kordate vrouw met kort blond haar wil dat de tuin vandaag afkomt. En kijkt naar het metertje van de QR-code vrouw.
“jij hebt hulp nodig,” zegt ze.
En ze pakt een schop van de kruiwagen en begint de vrouw te helpen.
De QR-code vrouw vindt dat niet zo leuk. Ze zoekt een ander metertje waar ze nog wat langer kan harken en trekken.
Ik raak in gesprek met de kordate vrouw. Ze vertelt over haar werk en het kerkkoor waar ze in zingt. Ze is levendig en gezellig.
“Ik ben een verbinder,” zegt ze.
“Ik breng mensen bij elkaar.”
Aha, denk ik. Ik kijk nog even naar de QR-code vrouw die nu een eind van ons vandaan bezig is.
Na drie uur hard werken is de klus geklaard.
Het onkruid is eruit.
En we kunnen stoppen.
We lopen naar de zithoek.
Waar de lunch klaar staat.
Heerlijk.
Bolletjes met kaas, vlees, met of zonder boter, tomaatjes, druiven, koffie, thee en sappen.
Er is van alles wat.
De vrouw die de lunch heeft klaargemaakt wil graag binnen zitten. Maar dat vindt niemand een goed idee.
“Nou, ik vind het wel koud hoor,” zegt de vrouw toch nog even.
Maar in verband met Corona wil iedereen liever buiten zitten.
Na de lunch kunnen we allemaal naar huis.
Ik heb een voldaan gevoel. Dat was even lekker aanpakken.
Als ik thuis ben pak ik een grote pot. Voor de munt. En doe er wat aarde bij.
Nou maar hopen dat die het blijft doen.