Vogels in landgoed Meer en Bos

Lopen en fietsen is een aparte bezigheid in deze tijd.

Voortdurend achterom kijken of je niet wordt ingehaald.

Hoeken omlopen met een grote boog, huiverig voor elke toevallige niet oplettende wandelaar.

Smalle paadjes vermijden.

Smalle stoepen idem.

Zitten op bankjes. Waar dartelende kinderen niet weten van de anderhalve meter.

Een bal die te vaak mijn richting op gaat.

Fietsers die je geruisloos van achteren naderen.

Bewoners die onverwacht naar buiten komen.

Auto’s met openstaande deuren.

Jongeren die geen gevaar zien.

Als een criminieel kijk ik om mij heen. En scan de omgeving. Wachtend op het moment dat het veilig is.

Maar er zitten ook mooie aspecten aan deze tijd. Want kijk eens naar die prachtig blauwe luchten. Of luister eens naar de vele vogelgeluiden!

Wat zou het mooi zijn om deze vogelgeluiden op te nemen!

Ik heb dit al meerdere keren in Den Haag geprobeerd, maar de ruis van auto’s bleek steeds te dominant.

Toch wil ik het nu proberen. In landgoed Meer en Bos. Waar veel vogels zijn.

Ik stap op mijn fiets.

Als ik daar aankom wil ik mijn fiets op slot doen. Aan een lantaarnpaal.

Maar…is die lantaarnpaal eigenlijk wel hygiënisch?

Ik probeer in een ongemakkelijke manoeuvre mijn slot dicht te krijgen zonder de lantaarnpaal aan te raken. Maar dit lukt niet.

Als ik dan met mijn eventueel besmette handen mijn recorder en microfoon uit de tas haal besluit ik niet meer aan mijn gezicht te zitten.

Maar al snel wordt ook dat een probleem. Want de wind wuift een haarlok voor mijn ogen die niet vanzelf wil verdwijnen. Hoe moet ik dit oplossen?

Gelukkig, heb ik mijn linkermouw nog. Daarmee veeg ik dan maar de lok weg. Vergetend dat dat ook mijn nies-arm is.

En dan loop ik het landgoed op. Wat een mooie dag.

Gek eigenlijk dat het landgoed heet. Want ik zou dit eerder bosjes of park noemen.

Al snel hoor ik dat ik hier niet voor niks ben. Allemaal vogeltjes kwetteren er lustig op los. Ik blijf even luisteren. Waar zouden die vogels het over hebben?

Het is tijd voor een opname.

Ik zoek een plek waar de vogels het best te horen zijn. Maar net als als ik mijn positie heb bepaald en de opname wil starten hoor ik een vliegtuig. Dat is vreemd. Ik dacht dat die niet meer vlogen.

Ik wacht.

Een vrouw met kind komt langs. Het kind rent van rechts naar links. Ik duik de bosjes in. De vrouw sukkelt achter haar kind aan, starend naar het schermpje van haar telefoon.

Ik zie veel paarse bloemetjes in de bosjes. En ook madeliefjes.

Dan begin ik met de opname.

Een zestiger rent op en neer over een houten brug. Boem boem boem.

Haar buurvrouw komt langs. Ze hebben een gesprek. Honden uitlaters, stelletjes, families komen langs. Een pure vogelopname gaat dit niet worden.

Maar ik sta tenminste op veilige afstand.

Helaas zie ik niet dat ik in de rug genaderd word door twee Engelse jonge vrouwen die genadeloos mijn gevarenzone binnendringen.

Omdat ik aan het opnemen ben kan ik niet wegspringen. Ik draai mijn hoofd weg en blaas alleen maar uit. Hopende dat de virusdeeltjes zich zo van mij verwijderen.

Ik geloof dat ik toch beter naar huis kan gaan. Want heel ontspannen is dit niet.

Hier een kleine impressie van wat vogel- en andere geluiden (ruim een minuut).