Wij Weimar

Ik heb vandaag om twaalf uur afgesproken met een vrouw die verantwoordelijk is voor het project ‘Tegelweetjes’ (zie blog ‘Tegel Weetjes’). ‘Tegelweetjes’ zijn stoeptegels die informatie geven over een bepaalde plek. Dat kan een beeld, een huis, een kerk, een gevel, een persoon of wat dan ook zijn.

Op deze tegels zijn QR codes aangebracht. Een QR code is zo’n omlijnd vierkantje gevuld met rare zwarte stipjes en lijnen. 

Als je de camera van je mobiel daarop richt krijg je via een link op internet informatie over de geschiedenis van de plek waar je je bevindt.

Ja, je moet dus wel een internet verbinding hebben. Maar ja, wie heeft dat tegenwoordig niet?

Omdat ik mij vaak haastig van plek A naar plek B beweeg en daarbij het naar beneden kijken niet schuw, is er geen betere plek om mijn nieuwsgierigheid te wekken dan de grond.  

En omdat het scannen met mijn telefoon zo eenvoudig is, wil ik al snel meer weten van de tegels.  En voor ik het weet is mijn pas vertraagd en mijn blik verruimd. 

We hebben afgesproken bij ‘Wij Weimar’. Ik heb geen flauw idee wat dat is, maar de lokatie is mij duidelijk: de Weimarstraat.

Net voor twaalven arriveer ik. Er is een braderie in de Weimarstraat. Er staan allemaal kraampjes en mensen schuifelen langs.

Als ik bij de ‘Wij Weimar’ kom blijkt dit een gebouw te zijn waar ik naar binnen kan. De deur staat open en mensen waaieren naar binnen. 

Er heerst een informele sfeer. Er liggen folders. Er staan wat stoelen. Koffie en thee is gratis.

Ik zie meerdere mensen en vraag mij af of die ook voor de wandeling komen. Maar al snel blijkt dat er andere dingen aan de hand zijn. Er ligt een grote kaart op  tafel waar mensen omheen staan en er worden vragenlijsten ingevuld. 

Ik kijk om mij heen of ik de vrouw van de ‘Tegelweetjes’ kan vinden. 

Hoe ziet ze er eigenlijk uit, deze vrouw? Wat stom, ik heb niks met haar besproken over uiterlijkheden. Er van uitgaande dat wij op een hoek van de straat zouden afspreken.

Maar gelukkig ziet zij mij staan en komt meteen op mij af.

Ze begroet me hartelijk en al snel raken we aan de praat. 

“De wandeling gaat niet door,” zegt ze.

Ik kijk haar aan. 

“Wat zeg je?”

“Het gaat niet door. De wandeling. Het weer is te slecht.”

Ik kijk naar buiten. Er is inderdaad een donkere lucht te zien. Maar naar mijn weten is er geen spatje regen te bekennen. 

“Kunnen we niet toch…?”

Maar ze lijkt resoluut. De buienrader heeft voor haar beslist.

“Het gaat regenen,” zegt ze.

“Jammer, dan maar een andere keer afspreken.” 

Ondertussen is het een drukte van belang. Ik kom in allerlei gesprekken terecht. Van redacteuren, kunstenaars tot mensen van de gemeente. 

Een wat oudere vrouw met een grote ketting om haar hals zit op een stoel. Zij vertelt dat zij de naam van het park ‘De Verademing’ (zie blog ‘De Verademing’) heeft bedacht. Een park hier vlakbij.

Ik vraag hoe zij daartoe gekomen is.

Ze antwoordt dat ze al jaren naast het park woont en dat het vroeger een verbrandingsplaats voor afval was. Grote rookwolken kwamen er vanaf.

Toen er plannen waren voor een mooi groen park vond ik dat ‘een verademing’. Vandaar.”

Ik vind deze uitleg heel mooi en vraag of ik haar een keer mag interviewen. 

Ze mompelt iets van “ridderorde” en “bijzonder.” Maar ik heb vandaag meer te doen dus ik laat haar even alleen. En ga naar buiten. 

Er staat een hek midden op straat. Er leunt een man van ‘Wij Weimar’ tegenaan. Hij glimlacht. Hij heeft het naar zijn zin. Ik ga naast hem staan.

En zie deze mooie oude bus in een zijstraatje staan.

Hij vertelt dat hij al vanaf het begin betrokken is bij deze plek. 

“Het idee van ons is om de Weimarstraat op te lappen,” zegt hij.

“Het is namelijk een straat waar de onder-en de bovenwereld met elkaar samenleven en dat moet veranderen.”

Ik kijk hem verbaast aan. Ik heb dat wel eens in een buurtkrant gelezen, maar is dat echt zo? Ik loop altijd graag in dit stukje straat. Naar mijn geliefde Egyptische visboer en de lekkere Turkse supermarkt tegenover.

Ik wordt blij van de winkeltjes hier. En de vriendelijke mensen.

Zeker, er zitten soms wat hangjongeren op een bankje en er loopt wel eens iemand wat verloren rond, maar dat is het. 

“Er zijn hier veel te veel coffeeshops,” zegt hij. “Die trekken de verkeerde mensen aan. Er zijn er in dit stukje al vier.”

Gek, ik heb altijd gedacht dat hier maar twee coffeeshops waren, maar schijnbaar heb ik niet goed gekeken.

“En dan heb je nog de dealers die rond lopen. En de stoere mannen in trainingspakken,” vervolgt hij.

Natuurlijk heb ik wel gezien dat dit stukje Weimarstraat minder ontwikkeld is dan een stuk verderop. Er zou meer horeca, terrasjes en ruimte voor aparte winkeltjes kunnen zijn. Maar het heeft potentie. Je voelt dat hier wat kan. Dat het kan groeien. Ontwikkelen.

“En de huizen in deze buurt zijn witwaspraktijken,” gaat hij verder.  Daarom is ‘Wij Weimar’ opgericht. Om initiatieven te kunnen ontwikkelen. Wij willen het woon- en werkklimaat verbeteren.

In januari heeft burgemeester Krikke dit initiatief officieel geopend.”

Hij kijkt voor zich uit. En denkt aan alles wat hier gebeurd is.

“Jullie hebben een goede uitstraling op de wijk zei burgemeester Krikke nog bij die opening,” zegt hij.

“Nou de volgende dag was het raak. Er werd naast ons pand iemand doodgestoken. Lekkere uitstraling hebben wij,” zegt hij lachend.

Ik kijk om mij heen. Bij de Poolse winkel gaan wat mensen naar binnen. Op de braderie wordt het drukker. Maar echt druk is het nog niet. Er is een harde wind.

“Zie je dat café daar? Nou ja, het wás ooit een café. Het is nu gesloten. Waarom? Er is geschoten.”

“Mijn god!” 

“En weet je dat autobedrijf nog dat hier zat?”

Hij wil verder gaan met zijn verhaal.

Maar een andere man komt naast hem staan. Ze praten wat. De zon breekt door. 

Dan draait hij zich weer naar mij toe. 

“Zie je die winkel?”

Ik knik.

Hij maakt zich druk. Omdat de gemeente te weinig doet

Hij zit op zijn praatstoel. Ik heb het gevoel dat hij nog lang niet uitgepraat is. Maar ik vind het welletjes. Ik heb genoeg gehoord. Ik loop nog even naar binnen om de vrouw van ‘Tegelweetjes’ gedag te zeggen. En ik koop een heerlijke Bara (Surinaams gefrituurd broodje) op de braderie.